| Skleroza boli. Theodorus się o tym przekonywał. Położył się spać, na wygodnie umoszczonym posłaniu, z Mułem z jednej i Nocnym Wędrowcem z drugiej strony. Dawno nie miał koszmarów, więc siłą rzeczy akurat tej drzemki go naszły. Potworne przypomnienie czynów, które popełnił za młodości. Pół wieku temu, ale wciąż go prześladowały. Nienawidził snów o dalekiej przeszłości, chociaż nie wypierał się jej. Na całe szczęście, obudził się. Zaskoczeniem było to, że w zupełnie innym miejscu.
- Starzeję się i lunatykuję? - zapytał cicho sam siebie. Obok dostrzegł swojego kompana, Nocnego Wędrowca którego uratował od śmierci jakiś czas temu. A potem zaczął przemawiać Głos. Theodorus nie zamierzał mu przeszkadzać ani przerywać, o nie. Trochę już żył na tym świecie, i wiedział, że dobrze to by się nie skończyło. Słuchał cierpliwie i zapamiętywał każde słowo dziwnej istoty. Gdy wiatr wyrył dziwny znak na jego dłoni, mimowolnie krzyknął. Jednak jego uwagę bardziej zaprzątneły słowa skierowane do niego..znów miał zabijać? Jaki w tym sens? Z jakiego powodu? Nie uzyskał odpowiedzi na te pytania. Głęboko się zamyślił i ledwie zauważył przeniesienie do jakiegoś lasu, w towarzystwie nieznanych ludzi. Na szczęście, Muł był obok, cały i zdrów. Zwierzak machał wesoło ogonem i rozglądał się, wykazując chęć do zwiedzenia otoczenia.
- No tośmy się wpakowali w kabałę, Mule. - odezwał się Theodorus do jedynego towarzysza - ten drugi jakby zapadł się pod ziemię. Dopiero teraz starzec powoli wyrywał się z kleszczy Krainy Starości i Sklerozy. Zauważył, że nie wie gdzie jest. I że nie wie, kim są otaczający go ludzie. Kompletnie. Wyglądali na całkiem młodych. Chyba też byli zaskoczeni rozwojem sytuacji. Ze stoickim spokojem mag Natury zdjął torbę z grzbietu Muła i założył ją na ramię. Brzęknęła jej zawartość - wszystko było na swoim miejscu, tak mu się wydawało..
- Ktoś jest ranny? - rzucił w cichą przestrzeń starzec. |