lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Lorn · 29-11-2006, 17:06

Erick i Nick
Nicole i Sylwia nie usiadły od razu czując, się jakby nie na miejscu w rozmowie o sztuce, przechadzały się po garderobie przymierzając sobie wzajemnie peruki oraz zabawiając się różnymi rekwizytami w tym czaszką z Hamleta, co wywoływało na ich twarzach cichy śmiech, jak u dziecka, które wybucha nieopanowaną wesołością widząc swoje odbicie w krzywym zwierciadle. Przepraszając kilkakrotnie za swoją wesołość i zachowanie nie mogły się powstrzymać od frywolnej zabawy, tłumiąc jedynie dłonią śmiech jakiemu ulegały po założeniu kolejnej męskiej peruki.
- Moje Panie… proszę… - w reszcie uspokoił je Andrew, gdy po raz kolejny ich stłumiony śmiech zmieszał się ze słowami Nicka.
- Przepraszamy raz jeszcze. – weszła mu w słowo pokornym tonem Sylwia i podeszła do niego stając za plecami i szepcząc do ucha – Kotku mój, pomogę tylko Nicole pozbyć się krwi z sukni, bo się zachlipała na sztuce i już do was wracamy. -
Andrew pokiwał w milczeniu twierdząco i pocałował ją w rękę, którą oparła na jego ramieniu.
Nicole i Sylwia podeszły więc do umywalki w głębi garderoby za plecami Nicka i Andrew, gdzie częściowo skryte za parawanem, wśród odgłosu szperania w swoich torebkach i lejącej się z kranu wody, zaczęły czyścić pokrwawioną sukienkę.

Erick
Zagadnięty przez Nicka, kontynuował właśnie wypowiedź, gdy zerkając mimochodem na lustro nagle jedno słowo w środku zdania utknęło mu w gardle. Szkło było zaparowane, zupełnie bez przyczyny, a na jego powierzchni widniał napis, jakby napisany palcem „ZABIJ JĄ!” – był pewien, ze jeszcze przed minutą go nie było, a żadna z kobiet nie mogła tego napisać na ich oczach, z resztą po co. – Anno! – pomyślał zbity z tropu. Była to jedyna osoba, którą w płochych myślach, doprowadzony na skraj wytrzymałości miał czasem ochotę zabić, ale chyba nigdy na poważnie. Obrazy które ledwo co odegnał ze swoich myśli znowu powróciły, by jeszcze raz go udręczyć uczuciem, którego nienawidził. Zaciskając usta i oczy jeszcze raz skupił swoja wolę i odegnał koszmar próbujący go sponiewierać.

Nick
Słysząc jak głos jego rozmówcy zwalnia i zamiera uchwycił wzrokiem punkt na lustrze obserwowanym przez Ericka, który jak stalowa okowa przykuł jego uwagę i uwięził myśli w pytaniach „Kogo?”, „Skąd to…?”

Erick i Nick
Andrew także w reszcie spoglądając po twarzach przyjaciół odnalazł obiekt ich zainteresowania. Obrócił głowę w stronę lustra widząc jak napis na szkle powoli paruje i znika, zostawiając je takim jakie było wcześniej. Przygładził dłonią włosy na głowie, które uniosły się lekko z wrażenia i znieruchomiał.

29-11-2006, 17:06	#133
Lorn Reputacja: 1	Erick i Nick Nicole i Sylwia nie usiadły od razu czując, się jakby nie na miejscu w rozmowie o sztuce, przechadzały się po garderobie przymierzając sobie wzajemnie peruki oraz zabawiając się różnymi rekwizytami w tym czaszką z Hamleta, co wywoływało na ich twarzach cichy śmiech, jak u dziecka, które wybucha nieopanowaną wesołością widząc swoje odbicie w krzywym zwierciadle. Przepraszając kilkakrotnie za swoją wesołość i zachowanie nie mogły się powstrzymać od frywolnej zabawy, tłumiąc jedynie dłonią śmiech jakiemu ulegały po założeniu kolejnej męskiej peruki. - Moje Panie… proszę… - w reszcie uspokoił je Andrew, gdy po raz kolejny ich stłumiony śmiech zmieszał się ze słowami Nicka. - Przepraszamy raz jeszcze. – weszła mu w słowo pokornym tonem Sylwia i podeszła do niego stając za plecami i szepcząc do ucha – Kotku mój, pomogę tylko Nicole pozbyć się krwi z sukni, bo się zachlipała na sztuce i już do was wracamy. - Andrew pokiwał w milczeniu twierdząco i pocałował ją w rękę, którą oparła na jego ramieniu. Nicole i Sylwia podeszły więc do umywalki w głębi garderoby za plecami Nicka i Andrew, gdzie częściowo skryte za parawanem, wśród odgłosu szperania w swoich torebkach i lejącej się z kranu wody, zaczęły czyścić pokrwawioną sukienkę. Erick Zagadnięty przez Nicka, kontynuował właśnie wypowiedź, gdy zerkając mimochodem na lustro nagle jedno słowo w środku zdania utknęło mu w gardle. Szkło było zaparowane, zupełnie bez przyczyny, a na jego powierzchni widniał napis, jakby napisany palcem „ZABIJ JĄ!” – był pewien, ze jeszcze przed minutą go nie było, a żadna z kobiet nie mogła tego napisać na ich oczach, z resztą po co. – Anno! – pomyślał zbity z tropu. Była to jedyna osoba, którą w płochych myślach, doprowadzony na skraj wytrzymałości miał czasem ochotę zabić, ale chyba nigdy na poważnie. Obrazy które ledwo co odegnał ze swoich myśli znowu powróciły, by jeszcze raz go udręczyć uczuciem, którego nienawidził. Zaciskając usta i oczy jeszcze raz skupił swoja wolę i odegnał koszmar próbujący go sponiewierać. Nick Słysząc jak głos jego rozmówcy zwalnia i zamiera uchwycił wzrokiem punkt na lustrze obserwowanym przez Ericka, który jak stalowa okowa przykuł jego uwagę i uwięził myśli w pytaniach „Kogo?”, „Skąd to…?” Erick i Nick Andrew także w reszcie spoglądając po twarzach przyjaciół odnalazł obiekt ich zainteresowania. Obrócił głowę w stronę lustra widząc jak napis na szkle powoli paruje i znika, zostawiając je takim jakie było wcześniej. Przygładził dłonią włosy na głowie, które uniosły się lekko z wrażenia i znieruchomiał.