Trwała.
Trwała a wokół niej w zwolnionym tempie w powietrzu wirowały krople gęstej, cięzkiej jak zywe srebro krwi. Kawałki mięsa. Drobne okruchy jasnych kości.
Wszystko, co kiedyś było jej siostrą.
Upiorny deszcz mieszał się ze łzami klęczącej dziewczyny, gdy okrutna stal przegryzała się teraz juz nie w ciało. W ziemię, na której leżała Teresa.
[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=0Su8LXNS16A[/MEDIA]
Słyszała jej śmiech. Słyszała przemądrzały szczebiot, gdy siostra udzielała lalkom składający się z wyssanych z palca faktów z zakresu paleontologii. Widziała jasne błyski słońca w rudych włosach siostry. Widziała rąbek sukienki tańczącej z wiatrem, siostrę na huśtawce w ogrodzie ich domu w Nowym Jorku.
Nigdy już tam nie wrócą.
Ani Teresa, ani Emily. Nie ma już sióstr Vivarro.
Jest trup i jest potwór.
Drżące palce w ostatniej chwili zaciskają sie wokół kolby rewolwera, który o mały włos nie grzmotnął o zroszoną posoką ziemię u kolan Emily.
Cholernie ciężko jest nie podnieśc go teraz, nie obąć lufy wargami w śmiertelnie czułym pocałunku. Nie poruszyć palcem. Nie upaść bez tchu tuż obok kochanego ciała.
Chwiejnie podnosi się z kolan i odwraca przez ramię.
Jej wzrok spotyka spojrzenie tego, który rozpętał to piekło. Który pozbawił wszystkiego, co kochane i bliskie.
Rash Lamar. Zdrętwiałe warg mną to imię jak najgorsze przekleństwo świata. Gdzie Haran? Przebiega jej przez myśl. Unosi broń, jakby nagle ważyła tonę. Jakby miała przewrócić się pod jej ciężarem. Mierzy prosto w niego. Mierzy, ale zanim strzeli, chce to jeszcze usłyszeć. Poznać robaczywą prawdę. Patrząc mu w oczy, pyta cicho. Wie dobrze, że ją słyszy.
- Dlaczego?