| Stałem w odległości kilkudziesięciu metrów od tawerny, przyglądając się powabnym kształtom przedstawicielki mojej rasy, szlachetnej rasy. Drzewo, które dawało mi schronienie swym potężnym pniem, tętniło życiem, niemal wyczuwałem w palcach tę siłę, jaka towarzyszyła każdej ulotnej chwili, każdemu podmuchowi rozwiewającemu, moje długie białe niczym śnieżny puch włosy. Szalały na wietrze, by po chwili znów opaść na łopatki.
Stałbym pewnie tak jeszcze chwile, ale moją uwagę przykuł wyraz twarzy elfki. Niepewny, czy to urojenia, czy grymas wywołany jakimiś wspomnieniami, opuściłem osłonę, jaką dawało mi drzewo i powoli bez pośpiechu ruszyłem w jej stronę, by dodać otuchy, gdy będzie musiała przestąpić próg tej zatęchłej dziury. Nie miałem wątpliwości, że żywiła względem tego miejsca takie samo obrzydzenie jak ja.
Smród, gwar i bijatyki podchmielonych bezmózgich istot.
Ku mojemu zdziwieniu, nie odwróciła się w moim kierunku .....
Czyżby nie słyszała moich kroków ?? Zatem, była tak zajęta i pogrążona w zamyśleniu, że nie zdaje sobie sprawy z mojej obecności - pomyślałem.
Ruszyłem za nią na tyle szybko, by nie stracić jej z oczu.
Podchodząc do lady, przy której ona stała, czułem jak wali mi serce, natłok myśli, podekscytowanie i strach, że się ośmieszę ........
Stanąłem za jej plecami, odwracając się ku kontuarowi i prosząc o 2 kufle soku "Leśny Dar ".
Następnie podając jeden z nich elfce :
- Witaj piękna nieznajoma, wybacz moje najście, jednak chciałem się przedstawić, szkoda, że w takim miejsc i w takich okolicznościach, ale nigdy nie wiadomo, czy ta pierwsza, nie jest i ostatnią szansą.
Ukłoniłem się nisko mówiąc :
- Mówią na mnie Sokół, miło mi poznać ..........
Wyprostowałem się i na ułamek sekundy spojrzałem w oczy rozmówczyni.
__________________
Ten, który walczy z potworami powinien zadbać o to, by sam nie stał się potworem.
Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas. |