| Abadon gdy usłyszał ostatnie słowa zerknął na chłopca i mruknął ledwie dosłyszalnie
- Mam nadzieje.
A potem już głośniej.
- No dobra trzeba trochę przyśpieszyć. Zaginając przestrzeń jest szybko ale dorzucimy czas. Nie oddalaj się za bardzo jak wyjdziesz z pola czasowego to zostaniesz daleko w tyle.
Iustus nie do końca rozumiał takie zwroty jak „Zaginać przestrzeń” czy „pole czasowe” jednak polecenia trzymać się blisko nie szło nie zrozumieć. Obserwując przesuwająca się okolice dostrzegł kolejna drobną zmianę. Do tej pory po prostu robili długie kroki jak by każdy krok równał się dziesięciu. Teraz dosłownie przyśpieszyli. Widział wszystko w zwolnionym tempie. Zając który się ich przestraszył biegł jednak tak powoli że można by było zwykłym spacerkiem dogonić. Podziw i może coś jeszcze zagościł w sercu chłopca. Jego mistrz musi być naprawdę potężny skoro podtrawi takie rzeczy. Z rozmyślań wyrwały go słowa mistrza.
- Niech to diabeł porwie Rzeka, no cóż będziemy skakać.
Rzeka? Przecież najbliższa rzeka to Gromiczna jej nie da się przeskoczyć! Po za tym jest z dwa tygodnie drogi stąd. Idziemy szybko ale jej jeszcze nie widać.
Nie! To nie możliwe! Nie mogli tyle przejść tak szybko! Ale jednak. Gromiczna! Rzeka do której spływają wszystkie górskie potoki w której kąpią się olbrzymy. Której nie da się przeskoczyć. A oni z coraz większą prędkością się do niej zbliżali. Abadon kątem oka obserwował reakcję chłopca i coraz bardziej przyśpieszał.
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |