| Gromiczna była coraz bliżej jeszcze chwila jeszcze moment.
Abadon nie miał zamiaru uprzedzać ucznia o czymkolwiek. Nie był nawet w stanie. Skupiony w pełni patrzył na zbliżająca się rzekę która była już o krok. Jeszcze moment... Skok. Złapał w pasie Iustusa i zaczął biec w powietrzu. Nie dotykając nawet wody Abadon biegł pół metra nad jej powierzchnią. Żeby normalnie przebiec ta odległości trzeba było by dwudziestu minut. Jemu nie zajęło to nawet pięciu. Gdy dotarli na drugi brzeg zatrzymali się. Abadon spojrzał w twarz swego ucznia z szczerym uznaniem.
- Brawo liczyłem że zemdlejesz tuż przed albo w połowie skoku. Twarda z ciebie sztuka. Nadasz się.
Klepnąwszy go w prawe ramię zaczął się odwracać by nagle...
Iustus obudził się w najdelikatniejsze pościeli jaką w życiu zdążyło mu się dotykać. Łoże w którym spał było istnym dziełem sztuki każdy kawałek drewna był rzeźbiony. Strój w którym spał był nie porównywalny do lnu jaki do tej pory nosił. A pokuj, bogowie pokuj, cała jego chałupa by się tam zmieściła. Był wielki a każda ściana była pułkami na których stały rzędy książek. Każda piękniej zdobiona od poprzedniej. Za najmniej cenna z nich szło by wykupić nie jedną ale setkę takich wiosek jak jego. Ściana po prawej stronie łóżka miała drzwi, na wprost kominek, po lewej było okno. Gwiazdy już świeciły.
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |