AJT

Roland, jak najwidoczniej i Dexter, nie negocjuje w takiej sytuacji. To znaczy negocjuje, ale za pomocą pięści, czy innego oręża i dopiero przy pierwszych błaganiach o litość, zaczyna zastanawiać się nad zmianą podejścia. Zwykle ta zmiana nie nadchodzi…

Zatem normalną dla niego sytuacją było, iż po słowach Sorleya, wzywających do przyklęknięcia Rzecznika, następnie krzesłem wymierzonym również w tą osobę, kolejną czynnością będzie solidne zbutowanie, ewentualnie rozkwaszenie kolankiem mordy kucającego. Wszak głowa zbira, była teraz w najodpowiedniejszym miejscu i ciężko w takiej sytuacji powstrzymać się. Oj bardzo ciężko! Tak oto negocjuje młody Rost. Następnie szybki rzut oka na salę, by jak najszybciej znaleźć kolejny ryj do zmasakrowania. Jak się zezłośc to może też coś komuś i dziś obciąć, może… ale póki będzie czuć się pewnie i swoimi sierpami będzie budzić strach i przerażenie, będzie nimi bił. Bił co sił. Bił tych, którzy śmieli w taki sposób wpaść do karczmy wuja. Oj Wuj Albrecht będzie musiał na powrót pastować parkiet... oj będzie musiał.

Sam Roland Rost był solidnym skubańcem wzrostu około metra dziewięćdziesiąt i oromnej masie, którą stanowiły głównie mięśnie. Był potężnie zbudowany i silny, a w jego oczach ciężko było wyczytać choćby iskierkę świadczącą o inteligencji. Ale po cóż mu rozum, jak ma takie cepy, czyż nie? Po cóż wysilać intelekt, jak spory można zakończyć, raz dwa, w inny sposób. Zaskakujące mogło być to, że mimo deficytu inteligencji, miał dość dobrą intuicję. Nie wiadomo jak to się działo, ale po częstokroć nie używając rozumku, dokonywał słusznych decyzji. Taki to był ten Roland Rost. Młody, silny, wybuchowy, a w przeciwwadze zdecydowanie tępy i pokraczny. Dla niektórych wręcz idealny wykidajło.