| Abadon patrzył na orła z radością. Abadon, co chwile uśmiechał się szerzej, marszczył brwi by po chwili znowu się uśmiechnąć.
Orzeł zataczał kręgi wokół nich. W pewnym momencie odbił i zaczął odlatywać w kierunku, z którego przyleciał. Abadon machał mu na pożegnanie.
- To jest nasz strażnik. Mistrz Uriasz uwielbia latać. Niestety tylko tutaj może w pełni rozwinąć skrzydła. Czasem w locie się tak zatraca, że nie chce wracać. Będzie nas strzegł i ochraniał podczas naszej wędrówki przez światy Umbry. Niestety, jako że my dwaj jesteśmy tu tylko umysłem będzie to dość ograniczona podróż. Teraz znajdujemy się w Penumbrze. Jest to części Umbry najbliższa naszemu światu. Tutaj odbijają się myśli, idee i emocje. Tutaj namacalności przedmiotów mierzy się ilością emocji, jakie są na nich odciśnięte. Stary pordzewiały nóż, który służył przez lata będzie tutaj ostrzejszy i mocniejszy niż nowo wykute ostrze. Teraz myślę ze odwiedzimy jedno z miejsc, w których będziesz mógł najbardziej się przekonać jak mocno emocję podtrawią wpływać na Penumbre.
Abadon złapał za rękę swego ucznia i uniósł się z nim w powietrze. Zaczęli lecieć z nie wyobrażalną szybkością, Iustusowi cały krajobraz migał przed oczami z taką prędkością, że nie był w stanie rozróżnić, nad czym przelatują.
Wylądowali przed wzgórzem.
- Musisz teraz uważać na swoje oczy.
Abadon zaczął się wspinać. Kiedy wchodzili na wzgórze Iustus zaczynał powoli rozumieć dlaczego powinien uważać na oczy. Blask, światło. Patrzeć na ową budowlę to tak jakby patrzeć w słońce. Nie mógł spojrzeć na nią bezpośrednio, oczy go bolały, gdy patrzył na same kontury budowli.
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |