| Abraham znajdował się teraz na stopniach schodów prowadzących ku wyższym kondygnacjom. Pod nim kłębił się tłum przysłuchujący słowom lorda. W pewnym momencie do Henry'ego, który stał nieopodal podszedł Thomas, wyjątkowo odrażający jegomość nawet jak na standardy Abe'a. W tym człowieku było coś ewidentnie ,,oślizgłego". Do kompletu wizerunku zabrakło mu łusek i rozdwojonego języka. Jego słowa bynajmniej nie dziwiły. O tym jakie ziółko jest z córki Meldruma wiedział każdy. Roche wtrącił się w słowo mężczyźnie:
- Doprawdy? A skąd to wiesz? Niech zgadnę. Siostrzyczka zakłada palto i mówi ci: wychodzę do burdelu Thomas, nie czekajcie z kolacją? - wyraźnie nie krył się z lekceważącą postawą wobec tego człowieka.
Kątem oka zerknął na von Mithoff'a. Zaraz miał zacząć się pokaz. Abe nie miał co przed sobą ukrywać, że seans go intrygował. Sam miewał dziwne wizje, których nie do końca rozumiał.
- Henry, rób jak uważasz. Ja powiedziałem, że pomogę, ale nie będę biegać po jakichś kurwidołkach dla starego.
Tym samym uznał, że zostanie pooglądać seans, tym bardziej, że zdawało się to być jedyną, interesującą rzeczą tego wieczoru. Potem miał zamiar zrobić to, co wcześniej zapowiedział, to jest przejść się po piętrach, w tym także zajrzeć do pokoju Rebecci. Chociaż nadal uważał, że mała zwyczajnie dokonała głupawego, młodzieńczego wybryku, to jednak w tym wszystkim tkwił dziwny szczegół. Widziano ją ostatnio, gdy kierowała się właśnie do siebie. Planował sprawdzić okna, przez które mogła uciec jak też poszukać śladów: na przykład pospiesznie zostawionego dziennika lub kto wie - skrytki w ścianie. Stare domostwa potrafią kryć wiele sekretów. |