| - Wiem tyle co wy - przemówił wojownik. - Z tego co słyszałem miał go jakiś generał z czasów wojen z chaosem. To było ze 200 lat temu jeśli nie więcej - próbował sobie przypomnieć czasy, gdy kontynentem targały wojny domowe, najazdy chaosu i zaraza.
- Jeśli mnie pamięć nie myli to doborowa, elitarna jednostka elfów, w połączeniu z najmężniejszymi przedstawicielami innych ras mieli wyruszyć na północ, do źródeł problemu i rozwiązać go. Wybrańcy, bohaterowie kontynentu ruszyli i dotarli do samych trzewi ziemi podobno, i rozprawili się ze złem czyhającym tam. Walka była ciężka, zapiski mówią, że ze stu tysięcznej armii ocalało zaledwie 30 bohaterów, a to i tak tylko dzięki interwencji samych bogów.
Podróż mijała wam wolno. Zaczynaliście powoli wkraczać na bagniste tereny, zaś Kelem, bo tak się wam przedstawił, ciągnął swą opowieść.
- Wiele legend krąży o bohaterach wojen chaosu. Sam znam ze trzy pieśni o mężnych krasnoludach i przystojnych elfach wojujących ramię w ramię. Słyszałem o zaginionych rasach, o bogach którzy odeszli, lecz wiem tyle co i wy. Chyba nikt nie zna tamtych czasów dobrze, gdyż bogowie odchodząc zabrali nam część siebie. Zabrali nam wspomnienie tamtych dni, byśmy więcej zła nie czynili.
Wracając jednak do generała. Podobno poległ on w ostatniej bitwie, mężnie broniąc odwrotu pozostałych. Bardowie śpiewali, że kawalerowie miecza - tutaj zaczął wymieniać imienia tych, których pamietał - Falanthir, Gherin, Theras, El'Tuzar, a podobno nawet sam Wygnaniec pochowali generała wraz z jego magicznym orężem, w miejscu chronionym potężną magią. Miecz ten bowiem przywołać znów chaos może. To wszystko co wiem, wszystko co mogę wam powiedzieć.
__________________
Szczęścia w mrokach... |