Wnerwik

Aretta potrafiła wzbudzić w nim żądze nawet wtedy, kiedy wyglądała tak jak teraz - potargana, spocona i spracowana. Aż mu się chciało... mruczeć. Zamknął z hukiem skrzynię, po czym usiadł na niej, przypatrując się swemu gościowi.

- Biedactwo - rzekł z udawanym smutkiem w głosie, gdy dziewka siadła mu na kolanach. - Pogadam o tym z Ragnarem, lecz nie jestem pewien czy się zgodzi. - Ściszył głos i przysunął usta do jej ucha, jakby mówił jej coś niebywale poufałego. - Dobrze przecież wiesz, że mamy braki w załodze. Sami musimy pracować na olinowaniu... - Odsunął się i zrobił zbolałą minę. To przecież było tak straszne! Łączył się w bólu ze swoją "dziewczyną".

Najwidoczniej jednak zły nastrój szybko mu przeszedł, gdyż po chwili zaczął rozwiązywać tasiemki jej sukienki.
Jednak nim udało mu się coś osiągnąć na tym polu, Aretta zaczęła mówić. Dzielnie słuchał, choć w środku aż drżał z niecierpliwości. Roześmiał się perliście, gdy wspomniała o tym, że chciałaby zostać taldarską damą. Udał, iż śmieje się ze szczęścia, a nie z powodu jej głupoty. Dziwka damą? Niedoczekanie. Taki kundel? Sam był półkrwi Taldorczykiem, lecz ona była zwykłym mieszańcem z Kajdan. Krew Taldorska, Cheliańska, a pewnie i Varisiańska. Ledwie zasługiwała na to, by zwać się człowiekiem, a o takim określeniu jak "taldarska dama" mogła jedynie marzyć.
- Piękna to wizja - rzekł do niej łagodnie, zapominając o swym oburzeniu. - Lecz obawiam się, iż to tylko bajania. Jeśli jednak ta wyspa istnieje naprawdę, obiecuję, iż kiedyś tam cię zabiorę i uczynię cię swą królową. - Kłamał jej w żywe oczy, lecz przyznać trzeba, iż robił to przekonująco.
- Damą mogę uczynić cię już teraz. Nie godzi się inaczej zwać kobiety, którą chędoży lordowski syn...