| Wiedźma westchnęła. Jej oddziałowi również często zdarzało się ignorować pierwotne cele misji, by pomóc komuś, kto akurat potrzebował wsparcia na polu bitwy. Zawsze jednak udawało im się ukończyć pierwotne działanie. Wierzyła, że sierżant Sylvana, wychowana według tych samych założeń odłamu Wichru również przeżywała takie przygody...
Nagle desant zielonoszarych wstrząsnął ich fruwającą trumną!
Arvelica w jednej chwili poderwała się na nogi - stojąc miała jakąkolwiek szansę, siedząc - była martwa. Jedną dłonią płynnie wyrwała miecz z pochwy przy biodrze, drugą sięgnęła po pistolet. Tak przywykła walczyć - mogła razić wroga z odległości, a jednocześnie nic nie przeszkadzało jej odłożyć pistoletu w decydującym momencie, by ciąć wroga obydwoma ostrzami. Chłopcy również nie próżnowali, Arvelica uśmiechnęła się w myślach, ciesząc się że nie będzie musiała ich niańczyć na polu walki. Wybiła się z nóg i szybkim, niskim susem znalazła się przy jednym z goblinów. Kopnęła go. Bardzo niehonorowo, tak by aż podleciał nieco w górę, gdzie da radę nadziać go na ostrze.
Kolejny plus dla ostrzy klasycznych - w przeciwieństwie do łańcuchowych mieczy nie brudziły aż tak bardzo i wymagały znacznie mniej czyszczenia po walce, niż precyzyjne, mechaniczne elementy tych wielkich, wojennych pił.
__________________
" - Elfy! Do mnie elfy! Do mnie bracia! Genasi mają kłopoty! Do mnie, wy psy bez krzty osobowości! Na wroga!"
~Sulfelg, elfi czarodziej. "Powołanie Strażnika". |