| Jak słusznie zauważył Someirhle, gore to nie horror. Przynajmniej nie w mojej skali odniesienia. Drobne elementy gore, odpowiednio wplecione mogą stanowić część składową horroru, ale nie są elementem niezbędnym.
Dzieci bojące się ciemności nie boją się tego, że coś je złapie rozszarpie i ich szczątki będą latały po całym pomieszczeniu. Nie, boją się nieznanego, drobnych przesłanek i nieścisłości, gry światła i cienia, szmerów i pisków, gdzie najdrobniejszy ruch i dźwięk przepełnia je niewiadomą, a ich młode, aktywne umysły same doprawiają sobie historie i kreują rzeczywistość. Straszną rzeczywistość, lecz strach... strach zawsze miał wielkie oczy.
Horror, przynajmniej dla mnie, to była zawsze niewiadoma, sprzeczne przesłanki i wieczny strach umiejętnie budowany przez MG. Nie było miejsca na radosne strumienie krwistej posoki i wesoło fruwające flaki. Co innego kiedy drużyna badaczy przemierza ruiny szukając innej drużyny która wcześniej nie wróciła. Wszechogarniająca dziwna cisza, nierealność, niepewność i nagle wchodzą w pomieszczenie. Latarka zawodzi. puknięcie, dwa, działa, a wszędzie wokoło krew, świeża. Ni stąd ni zowąd. upuszczasz latarkę. widzisz ruch w półmroku, szmer, latarka uderza o posadzkę i ciemność raz jeszcze. Cisza. Nic się nie dzieje.
Horror, to gra z umysłem gracza. Nie ważne są środki, a przesadne szafowanie flakami daje graczom jasno zdefiniowanego wroga. To tu jest, to zabija, to chce nas zabić. Włącza się instynkt przetrwania. Wróg, choć nieznany jest już w pewien sposób poznany. Powstaje survival horror akcji, a to nie o to przecież chodzi.
__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem! |