| Amadynka poczuła się taka bezpieczna w ramionach Firvagora. Dawno już się tak nie czuła. Kiedy pocałował ją w czoło rozpłunęła się w promieniach wschodzącego słońca. Łzy nadal kapały z jej oczu. Jednak już nie te same. Teraz płakała bo wreszcie czuła się bezpieczna. Nareszcie ktoś ją przytulił. Chciała zatrzymać tę chwilę. Chciała by trwała wiecznie. Wiedziała jednak, że zaraz się skończy. Ona musi jechać do zamku. Ale napewno jeszcze spotka Firwagora. Jest tego pewna. Niechętnie uwolniła się z ramion młodzieńca i patrzyła jeszcze na niego chwilę. Potem musiała wracać do zamku.
__________________
Wiatr pchnął twe marzenia w wielki żagiel zapomnienia... :rolleyes: |