| Jonathan Fogg
Kiedy kurz po nowo przybyłej bandzie opadł już dostatecznie aby było coś widać pomiędzy kawalkadą samochodów na drodze pewnym krokiem szła postać ubrana w długie szaty. W miarę kiedy podchodziła bliżej w kierunku domu Komendanta dało się zauważyć jej szczegóły. Miała poprzecinana bliznami twarz z wytatuowanymi napisami o nieczytelnej treści, które sprawiały, że jego twarz z daleka wyglądała na błekitnoszarą. Cała twarz okalała postrzępiona ciemna broda z wygolonymi wąsami i równie ciemne poprzetykane pasemkami siwizny włosy poskręcane dredy, które wyglądają, jakby ktoś przerwał pracę nad nimi w połowie. Ubrany był w strzępy ubrań przypominające brudnoszare szaty wyglądające jak skrzyżowanie płaszcza z prostą suknią. Na jego szyi wisiała ręcznie pisana oprawiona w zniszczoną skórę czerwona książka. Najdziwaczniejsze były oczy, umieszczone w dwóch ciemnych jamach okrążonych przeoranymi bliznami, błękitnymi napisami na wysmaganej wiatrem i spieczona pustynnym słońcem twarzy. Kiedy doszedł do werandy na której siedział olbrzym dało się dostrzec, że kuleje, a sposób poruszania wskazywał już na podeszły wiek. Stanął na szczycie werandy obrócił się do tłumu i samochodów nie patrząc na nikogo utkwił wzrok pewnie w jakimś punkcie na niebie, jakby coś co widział, była na nieboskłonie od zawsze.
- PAN JEST Z NAMICZUWA NAD WYPRAWĄ, BO CHCĘ ABYŚMY ODNALEŹLI TEGO, KTÓRY PRZYNIESIE ŚWIT ! – potok słów wylał się z jego bezzębnych, spieczonych słońcem ust. Mimo starczej postury mówiącego głos był silny i pewny jak u młodzieńca, tak jakby starzec dostrzegł na niebie coś dającego mu inspiracje. Po czym obrócił się i pchnął drzwi, a ze środka dało się słyszeć jeszcze.
- Chce porozmawiać z organizatorem tej wycieczki – powiedział głośno, tak, jakby nigdy w życiu nie używał spokojnego tonu.
__________________
post użytkownika zmoderowano za pisanie głupot |