Najpierw wystraszyła się, że ludzie uszkodzili posąg i się pokruszył!!! Już wyobrażała sobie co dalej, jak teraz poskłada Diritha któremu odkruszyła się ręka, noga albo głowa! ‘Spokojnie, to tylko pęknięcie!’. ‘Się zacementuje!’. Na szczęście okazało się, że niemal jak feniks z popiołów odradza się na nowo, wręcz wykluwa się ze swojej skorupy kamiennej. Okazało się że oddycha i jest żywotny nadal, tyle tylko że ranny. Ale nie był już posągiem i mogła go uleczyć! Nie mogła powstrzymać się od pomachania ogonem na powitanie wykluwającego się mrocznego elfa i zaszczekała radośnie na jego widok. Stado było ocalone! Samiec Alfa żył! Gdyby została całkiem sama na świecie nie wiedziała co by zrobiła. Okropne uczucie osamotnienia i beznadziei minęło, kiedy Dirith wstał. Z nową energią rzuciła się w pogoń za ostatnim wrogiem, który wymiękł na widok tygrysołaka. Nawet trzaski kości zafundowane przez Diritha nie mogły jej powstrzymać.
