Mira

Jeszcze kilka lat temu Carla była piękną kobietą o porcelanowej cerze i jasnym wejrzeniu. To dlatego była tak niebezpieczna.


Nikt nie spodziewał się zagrożenia ze strony przyjemnej dla oka lekarki. „W końcu ona stała po stronie życie, prawda?” – niektórzy tak właśnie myśleli, inni – bardziej pechowi – musieli zrewidować poglądy.

Utrata kilku nawet mało ważnych dla funkcjonowania organizmu części ciała jest w stanie zadziwiająco szybko przekonać nawet najbardziej upartego człowieka. Swojego czasu panna Ford również się o tym przekonała, gdy Papa Lucio orał jej ciało fiutem i nożem.


W odwecie Carla (żądając tego człowieka jako zapłaty za swoje półroczne usługi) wyłupiła mu oczy, wykastrowała, wybiła przednie zęby, odcięła ucho oraz większość palców. Mężczyzna umarł jednak nie z powodu odniesionych ran (były szybko przypalane, a on sam trzymany na dopingu), lecz wykrwawiając się z odbytu, w który została wpuszczona substancja wolno żrąca.

To były dawne czasy… tylko paskudne szramy na twarzy wciąż przywodziły je w pamięci. Kobieta odruchowo przejechała po nich palcami, doskonale pamiętając kształt i grubość. Wreszcie założyła maskę – tą, dzięki której była znana. Puste wejrzenie przerażało zarówno jej ofiary, jak i pracodawców.


Choć Ines mówiła, że to pilne, Carla nie spieszyła się. Podręcznym skalpelem rozcięła ranę na nadgarstku. I tak nie było sensu pozwalać jej się goić, skoro jeden z jej stałych klientów miał fetysz krwi i zawsze chciał spijać jej „vitae” – czy jak on to tam nazywał. Pojeb.

Przyłożyła teraz otwartą ranę do ściany i poczuła jak ta sama do niej stara się przyciskać. Krew wnikała w pulsującą, wilgotną powłokę, rozchodząc się po niej w sposób zaprzeczający prawu grawitacji. Cichutkie mlaskanie, jakie towarzyszyło temu aktowi, napełniało Carlę rosnącym podnieceniem.

- Gdy w końcu przyjdziesz nas wszystkich wyrżnąć – mówiła do wyimaginowanego Demona, głaszcząc zakrwawioną dłonią ścianę celi – Proszę cię tylko o jedno… żebyś miał wielkiego kutasa, na którym będę mogła zdechnąć.

W końcu oderwała się, ściskając w dwa palce ranę. Kilka szybkich i wprawnych ruchów bandażem ograniczyło jakiekolwiek ryzyko wykrwawienia. Carla zarzuciła na siebie wytartą, skórzaną kurtkę. Kiedyś przywłaszczyła ją od jednego ze 'specjalnych' klientów, którzy składali jej pierwszą i ostatnią zarazem wizytę.

Odryglowała drzwi i stanęła na wprost sióstr z gangu Daughters Of Slaughter: dwóch pełniących rolę obstawy oraz Ines – zirytowanej czekaniem, lecz wciąż na tyle mądrej, by tego nie manifestować.

Szły w milczeniu, nieniepokojone przez tutejsze zjeby. Raz tylko jeden ćpun wysunął trochę za bardzo swoją zielonkawą mordę z zaułka. Ciężki but jednej z siostrzyczek szybko sprowadził go na właściwą ścieżkę.

- Czego chce Kurwa? – zapytała Carla podejrzanie cichej Ines.
- Sama się dowiesz.
- Mhm. – postanowiła trochę podrażnić towarzyszkę i zahaczyć o temat, który był solą w jej oku - Jak twój kochaś?
- Dobrze. – burknęła ponuro córa – Choć prawie go wtedy zapierdoliłaś.
- Sam mnie o to błagał.
- I dlatego ja nie zapierdoliłam Ciebie.
- Nie dałabyś rady.
- Ale pewnie bym próbowała.
- Nie czaję, co ty w nim widzisz. To ścierwo a nie facet.

Przystanęły przed wejściem do VIP-oskiej części sektora – siedziby Krwawej Kurwy i jej burdelu. Jedna z siostrzyczek podała hasło, czekały chwilę aż drzwi zostaną odryglowane dla nich.

- Moje ścierwo. – głos Ines zadrżał lekko – Jesteś, kim jesteś. Nie liczę, że to zrozumiesz.
- I dobrze. – powiedziała Carla wymijając ją i obstawę. Ponieważ nie było to wymagane, nie zaprzątała sobie już głowy rozmową.

Czegokolwiek chciała od niej Eryka, niech to nastąpi. Cierpliwość nigdy nie była cnotą Carli Ford… jeśli w ogóle jakąkolwiek cnotę jeszcze miała.

 

__________________
Konto zawieszone.