| Zenek spoglądnął na obie, pogrążone w konwersacji dziewczyny. Tę bardziej i tę mniej materialną. Tę mniej materialną bardzo szybko utożsamił z aniołkiem, zwłaszcza, kiedy ten począł mrugać. Postrzeganie świata przez zombi było maksymalnie uproszczone. Następnie delikatnie ruszył małym palcem dłoni, co Hanna odebrała jako lekkie szarpnięcie (był to i tak szczyt możliwości lekkiego dla Zenka). Zwróciwszy na siebie uwagę dziewczyny, zombie rzekł:
- Dzieweczka już tu była jakem pamiętał. I rok w rok do kapliczki wraca. Ładniutka kapliczka. - Zombie pogładził kapliczkę, z szacunkiem zdejmując parę liści z niej oraz jakąś pajęczynę pomiędzy ramionami krzyża. Zastanawiając się przez moment co zrobić z pająkiem w końcu założył pajęczynę na ramiona innego krzyża, tak, grób w bok od kapliczki Nansze. Pajęczyna przywarła a pająk, trzęsący się dotąd niczym trusia nagle oklapł, jakby po wielkich przeżyciach.
Skończywszy swoją robotę Zenek popatrzył raz jeszcze na szkieleta, który uczynił jego przeszywające spojrzenie tak mało efektywnym. Albo tak bardzo efektywnym, zależy z którego punktu widzenia spojrzeć. Stwierdził, że nie będzie go na razie potrząsał... zawsze się zdąży.
- A Aniołek przesuwa przedmioty! - z dumą oznajmił Zenek, uradowany, że może się pochwalić Hannie po tym, jak ona pochwaliła go, że myśli. Dla pewności, by było jasne o kim mówi, pokazał figurkę. Srebrzysty blask jaki przesunął się z figurki w ich stronę jeszcze nie nabrał w oczach zombiego eteralnych kształtów Nansze. |