| Rynek wyglądał nędznie. Niby to najbogatsze miasto Imperium, niby marmur i bruk zamiast brunatnej brei, cegła i kamień zamiast strzechy i dziurawych desek, niby przepych i dostatek. Niby. Ernst wyglądał przez świetlik pod dachem przyległej do centralnego placu kamieniczki i fukał gniewnie. Fajka ślizgała się pod zębami, gęsty wąs przesiąkał wykopconym oparem, zmrużone oczy pogardliwie lustrowały okolicę, łzawiąc pod tytoniowym welonikiem. Bieda. Bieda w chuj, nic więcej.
Porozstawiane jak dziecięce klocki kramiki układały się w zdzierający złoto labirynt, tymczasowe stoiska z drobnicą wrastały w szczeliny handlowej przestrzeni jak chwasty, resztki terenu zalepiała zbieranina szalbierzy i cudotwórców oferując golenie, leczenie raka i niepłodności, a na deser partyjkę w kości. Full serwis, wszystko przy jednym stoisku, by zarośnięty szczeciną suchotnik-hazardzista nie musiał nadkładać drogi. Były jeszcze kapliczki, ta sankcjonowana przez władze forma oszustwa, która posługiwała się puszką i obietnicą bożej łaski. Byle tylko być grzecznym i brzęknąć monetą o blaszkę. Krojący klientów małolaci o rozbieganych oczach, natrętni żebracy z ich gwiazdorskim aktorstwem, kurwy zapraszające pod zaprzyjaźniony adres na ‘spotkania różańcowe’, rajfurzy i naganiacze, strażnicy i podnajęci przez kramarzy zbóje, gówniarze szukający zaczepki i oblazłe wszami oprychy gotowe pomóc młodzieży w jej odnalezieniu, treserzy zwierzaków – małych i większych – oraz siłacze, żonglerzy i cała reszta cyrkowego entourage’u. I dziwadła. Ludzie, bestie i te niepokojące okazy gdzieś spomiędzy kategorii. Wszyscy i wszystko w klatkach. Za bezpieczną, rudawą kratą. Do zobaczenia za marny grosz, ale do szturchnięcia kijem już za podwójną, prestiżową stawkę.
- To będzie burdel. Jebany burdel… – Hart westchnął spazmatycznie i oderwał ślepia od szyby, odwracając się do zebranych na poddaszu kompanionów. – Przy tych jasełkach z jaraniem dziewuszki mamy pewność dzikiego tłumu, większego niż ogarniesz oczami. Dlatego proponuję w ogóle nie ładować się w środek zawieruchy. Dostać w pizdę każdy głupi potrafi.
Ernst przysiadł na wyliniałym fotelu obok kominka i dopalił resztkę tytoniowego nabicia. Płuca zagrały charkotliwie, zadudniły ciężkim, oswojonym przez lata kaszlem.
- Moja wizja prosta. Zaczaić się u wlotu na plac, w oknach, na poddaszach, gdziekolwiek. Choćby i pośród tych cyrkowych namiotów. Wyciąć sobie otwory pod widoczek i obserwować. – Hart wpakował fajkę w któryś z rozlicznych zakamarków kamizeli i - zaskoczony bezczynnością rąk - zaczął stukać palcami o oparcia mebla. – Jeśli się wychylą będziemy wiedzieli gdzie uderzyć. I jak uderzyć. Wystarczy ogłupić tłum, puścić plotkę o ataku, podpuścić na kogoś, rzucić w ciżbę monety.
W zbiegowisku przerażonych, walących na oślep Januszy i Marzen łatwo wyłowimy naszych wyjątkowych gości. I jeśli nie dadzą się zadeptać… - Pac! Ernst klepnął łapskiem w kolano. – My zamkniemy ten rozdział. |