| Pościg za zbiegiem okazał się krótki i bezowocny, choć trzeba było przyznać, że bandyci byli lepiej przygotowani na ucieczkę niż Klaus mógł podejrzewać. Z drugiej strony jego obawy iż wpadną w naprędce urządzoną przez zbójców zasadzkę okazały się płonne. Gdy zdyszani wrócili do powozu towarzysze wraz z hrabiną niecierpliwie na nich czekali, stan woźnicy bowiem wymagał szybkiej medycznej interwencji.
- Uciekł – rzekł krótko i bezemocjonalnie gdy wsiadał do powozu.
Podróż powrotna upłynęła dużo szybciej, choć było to wrażenie towarzyszące mu każdorazowo gdy pokonywał drogę powrotną. Treserowi przeszło przez głowę, że potyczka z bandytami mogła okazać się znacznie gorsza w skutkach, gdyby napastnicy przejawili nieco więcej uporu i zaciętości. Przygotowania do ataku jak i dobrego wyposażenia nie można było im odmówić.
- Może warto, by ktoÅ› tu przyjechaÅ‚ i zbadaÅ‚ Å›lady? Może popeÅ‚niÄ… taki bÅ‚Ä…d jak… tamci.Â- - zapytaÅ‚a Hanna
- Jeżeli utkniemy w martwym punkcie – odpowiedział spokojnie, nie zgłębiając tematu, ani też wbrew pozorom nie składając żadnej obietnicy a jedynie dopuszczając taką możliwość. Bez większej potrzeby nie zamierzał ładować się głębiej w kabałę ze zbójcami, zwłaszcza teraz gdy chciał ruszać dalej.
Gdy dojechali do Averheim dość szybko okazało się iż ponownie zmuszeni są do rozdzielenia. Klaus postanowił zostać i pomóc w przesłuchaniu ufając że reszta towarzyszy przekaże co trzeba ze spotkania z łowczynią. Na łowczyni nie miał jak wywrzeć odpowiedniego wrażenia, zaś na złapanym bandycie i owszem... |