| Labirynt ma tę przewagę nad innymi konstrukcjami, że tylko jedna droga w nim prowadzi do upragnionego celu. W innym przypadku zawsze istnieje ryzyko, że wybierając którąkolwiek z dróg, każda z nich prowadzić będzie do tego samego miejsca. Skoro nie można pozbyć się tego ryzyka... trzeba je zaakceptować. Quo vadis?... Przyjaciele. To co nas teraz spotka pozostaje już wyłącznie kwestią moralności. Nie będę ukrywał, że chciałbym wziąć nogi za pas, bo szczerze powiedziawszy mam pewne obiekcje co do całej tej sytuacji. Myślę, że i dla was jest już wszystko jasne. Rozsądek jednak rzadko kiedy idzie w parze z lojalnością. A my przecież chcemy zachować się lojalnie, prawda? Po coś zostaliśmy tu wezwani. Zakładam, że jesteśmy polisą ubezpieczeniową, jednak równie dobrze możemy paść ofiarą własnej ignorancji. Ja przyznam się wam, że w duchy i demony nie wierzę. Jedyną zjawą, jaką spotkałem na swojej drodze była młoda dziewczyna, której zapewniłem, jeżeli wierzyć spirytualistom, życie wieczne. Jedyne demony, które istnieją żyją o tu – Wladimir przyłożył palec w stronę czoła – w głowie każdego z nas. Nie oznacza to jednak, że nie są one niebezpieczne.
Wladimir nie przestawał ściskać teczki. Siedział tak na końcu dębowego stołu i pytająco spoglądał na przyjaciół. |