| Ślepia zbliżały się. Powoli, krok po kroku, błyszcząc w ciemnościach coraz wyraźniej. Ognisko sypnęło iskrami, a prowizoryczna pochodnia paliła się słabo. Mokre drewno stawiało opór pożerającym je płomieniom. To było za mało, by powstrzymać wilki, czujące wyraźny zapach krwi. Odór rannego, zwiastujący łatwą ofiarę. Mogły nawet nie skojarzyć go z leżącym, a również z Jade. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek wcześniej spotkały ludzi.
Na obrzeżach polany, prócz tych niesamowitych wilczych ślepi, błyskały już także kły, spomiędzy których wydobywał się warkot. Trzy, cztery... pięć zwierząt czaiło się jeszcze, nie do końca jednak pewne. Może zaskoczone i przestraszone trochę tym, że trzymała ogień. Nie trwało to jednak długo.
Głód zwyciężył.
Pierwszy ruszył największy samiec, zapewne przywódca tej sfory. Nagle odbił się i otworzył szczęki, w zamiarze pochwycenia kobiety między ostre kły. Jade sama siebie zaskoczyła szybkością swojej instynktownej reakcji. Wiedziała co robić. Siedziało to gdzieś głęboko w jej głowie. Przykucnęła i odchyliła się mocno do tyłu, szybkim ruchem tnąc nożem i trafiając. Wilk odskoczył, krwawiąc z rozciętego lekko boku. Odsunął się szybko, bo poczuł też płomienie, chociaż go nie sięgnęły.
Całe jej ciało protestowało bólem na tak gwałtowny wysiłek. Z drugiej strony - okazało się, że potrafi być szybsza od zwierzęcia. Co jeszcze potrafiła? Pozostałe wilki szykowały się do ataku. |