| Przez chwilę panowała cisza. Nawet odgłosy lasu wydawały się stłumione, zagłuszane przez ciche szumienie i trzaskanie mokrego drewna palącego się na polanie. Obejrzała ranę. Na szczęście wydawała się nie być bardzo głęboka, choć bez szycia mogły zostać jej po niej niewielkie blizny. Wścieklizny lub innej choroby po niej rozpoznać nie było można.
- Nie pamiętasz... mnie? - cichy głos przywołał jej myśli z powrotem do miejsca, w którym znajdowało się ciało. - Ja ciebie tak. Płynęliśmy razem. Uciekinierka, pasażerka w ostatniej chwili, wiedźma. Dlaczego mnie trzymasz przy życiu?
Mimo tego, że mówił tak cicho, słyszała w jego głosie nienawiść. Zrezygnowanie i nienawiść. To musiało coś znaczyć.
- Zapłaciłaś złotem. Kazałaś zmienić trasę. Sama przywołałaś... sztorm? Widzę, że masz się dobrze... - splunął słabo, krwawą śliną, która trafiła na jego ubranie. - Suka. Zabiłaś nas wszystkich...
Zacharczał, a jego głowa opadła na pierś. Usnął lub stracił przytomność. Ponownie zapadła cisza, którą rozproszyło na chwilę tylko pohukiwanie sowy. |