Cytat:
|
Miód pitny zawiera jakieś niewielki procenty propolisu, a ten - niewielkie procenty flawonoidów. A te niewielkie procenty izoflawonoidów. Koniec końców mamy stężenie asymptotycznie (dążące do zera). A to już jest homeopatia, a nie medycyna.
|
Poza tym izoflawonoidy utraciłyby swoje właściwości w procesie fermentacji. A przynajmniej większą ich część.
Jednak skuteczność homeopatii jest znacząca. Tak samo, jak medycyny naturalnej. Chociaż nie zawsze i nie w każdym wypadku. Tak samo, jak nie zawsze leczenie konwencjonalne przynosi odpowiedni skutek. A cuda (czyt. rzeczy niewytłumaczalne) się zdarzają.
Jakkolwiek spożycie alkoholu mogło mieć wpływ na dżumę, tak i nie mogło. To jest tylko i wyłącznie kwestią domniemywania, którego nijak nie dane nam będzie zamienić w pewność. Bowiem nie jesteśmy w stanie przeprowadzić żadnego rodzaju eksperymentu, który mógłby pomóc w ustaleniu faktów. Opieramy się więc głownie na cudzej pracy, chociaż na ten temat (z braku faktów i możności ich ustalenia) każdy uczony będzie stwierdzał własne, na podstawie przeprowadzonych badań i analiz, których głównym aspektem były domniemywania.
Dawno, dawno temu, odkryto zbawienny wpływ czerwonego wina na pracę serca i trawienie, na utrzymanie wątroby w dobrym stanie i takie tam.
Inne badania jasno stwierdzały, że wątroba traktuje wino jak każda inną truciznę. A na przetrawienie jednego kieliszka czerwonego wina potrzebuje aż godziny czasu czy tam ponad. Ludzie jednak zaczęli powtarzać sobie te bajki o zbawiennym wpływie wina jak mantrę. A bajki o zbawiennym wpływie alkoholu (zwłaszcza wina), utarły się przecież już w starożytności. Chociaż wtedy to wino przypominało raczej ocet.
Po bardzo długim czasie profesor, który zajmował się badaniami nad dobroczynnym działaniem wina na organizm przyznał, że był to pic na wodę i fotomontaż po to, by uzyskiwać dotację na badania w ogóle. Ludzie jakoś się tym nie przejęli.