Demoon

Griszka przypatrywał się zaciekawiony działaniom towarzyszy. Poszedł jeden po tą swołocz, poszedł i drugi... Wyglądało na to, że nikomu to specjalnie nie przeszkadzało. Mimo wszystko nie czuł się przydatny, stojąc tak na uboczu. Pociągnął jeszcze jednego hausta dla dodania kurażu, potem drugiego dla wigoru, no i trzeciego za wigor szkapy, coby go z powrotem dała radę ponieść. Zakręcił kanisterek, zamknął plecak i narzucił go na ramię, uprzednio odwiązując łańcuch, którym był przepasany. Dla dodania sobie autorytetu...
Zeskoczył ze zwierza, co ten przyjął z ewidentną ulgą, po czym odetchnął głęboko. Wot te na.

- Duncan, dobryj moj drug! - Oblekłszy swą twarz w najpiękniejszy, chłopski uśmiech zawył do tej mendy już z daleka. - Pudiesz ty zaraz z nami, nu pagadi. Mer cie hociet...