lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Halad · 24-03-2014, 19:09

Wichacz - po zmroku - dom Gregoviusa

- Waszmość Panowie - zaczął Jan - wiem że cierpliwości Waszej nadużywam, ale nie może to inaczej być. Tajemnica bowiem nie moja jest. Dziękuję za chęć do pomocy. Upraszam tedy pana Czermińskiego by waćpannie Ałtyn towarzyszył, a Waszmościów Rossowskiego i Krotowskiego by łaskawi byli po ojca mega i innych ludzi z nim przebywających u Księcia Koreckiego się udali.
Pana Wasilewskiego upraszam by zaś na dom i panią matkę moją, a także panią Grzegorzewską baczenie miał. Jeśli Waszmościowie nie oponujecie, tedy za pacierzy parę wyjdziemy bo spieszyć się trzeba.

Skłonił się zebranym i wyszedł z komnaty, na tyły domu się kierując by wozy z fauerwerkami opatrzyć. Przypatrywał się właśnie robocie gdy Ałtyn go zobaczyła i podszedłszy parę słów gorzkich powiedziała.

Próbował się też Szkot jak mógł tłumaczyć.

- Waćpannie z serca nieba bym przychylił, ale tajemnicy wyjawić nie mogę... Nie moja ona, nie mogę - jęknął.
- A i jeszcze to powiem że nagle ci szlachcice się zjawili. Dziwni oni wiele o sobie nie mówią, a widzi mi się że nie wszystko mówią. Szczególnie ten cudzoziemiec. We Francji mieszka, interesa tam ma, a po naszemu dobrze mówi. Jakby Polak, a nie Polak. Mowy moskiewskiej od ruskiej nie odróżnia. Ten porucznik husarski niby z Wielkiej Polski, a kto go tam wie...
Jedynie ten pan Czermiński to syn znanego tu człeka w okolicy przeto jego bym chętnie z Waćpanną posłał.
- Niedługo ojciec mój wróci rzecz się wyjaśni, ale to powiem jeszcze ze w niedobre sprawy wszyscy się wplataliśmy... Oj niedobre... - westchnął obracając w ręku bransoletę z psią czy też wilczą mordą.
- Teraz iść muszę już, ale błagam byś Waćpanna uważanie na siebie miała.

Wichacz - rynek

Nie minęły też jak Jan przyrzekł i cztery pacierze, gdy wraz ze sługami wyszli wszyscy do domu gdzie uczta się odbywała. Szedł pan Krotowski sam najznaczniej z nich wyglądający, ale sam, bo Selima do pachołków odesłał, by miał na nich i dobytek baczenie, pan Jan z dwoma pachołkami i milczący pan Rossowski, który zdawał się najbardziej ze wszystkich z zasadzkami ulicznymi obyty, jako że w miastach zagranicznych napady takie na porządku dziennym, a raczej nocnym były zwyczajne. Towarzyszył mu sługa Peter co też z pieca niejednego chleb jadł.

On też pierwszy napastników zobaczył, co chyłkiem pod przebraniem obdartusów licho jak odzianych, albo li w płaszczach ciemnych ku nim sunęli. Zawrzasnął tedy ostrzegawczo i wyciągnąwszy pistolet ku jednemu z nich wypalił. Łotrzyk trafiony ręce rozkrzyżowawszy padł jak ścięty. Zaraz też wypalił i imć Rossowski drugiego trupem kładąc, a i Szkot z pachołkami broń wyciągnęli.
Pan Krotowski oburzony tak napadem niecnym w samym środku miasta szablę wyciągnał i skoczył ku bandytom. Ci widząc szlachcica groznego zaraz też zemkli miedzy budy a pan Wojciech za nimi.
- Stój ! Stój ! - jednym głosem zakrzyknęli pan Jerzy ze sługą, ale porucznik już zniknął w mrokach chcąc wojskowym obyczajem języka złapać.
- Mości Janie - pan Rosssowski objął przywództwo - pan po swego ojca idz my zaś we dwójkę w sukurs panu Wojciechowi skoczymy by go nie opadli miedzy budami. Widzę, ze nie łotrzykowie to chyba zwyczajni... - mówiąc to zatknął krócicę za pas, wydobył lewicą drugą i dzierżąc schiavonę w prawicy skoczył w mrok.
Niestety długo szukać nie musieli, bo zaraz za pierwszym kramem na pana Krotowskiego się natknęli. Stał oparty o kram lada jaki i patrzył z niedowierzaniem na rękę co ją od boku odjął własnie.
- Pchnął mnie ladaco jeden - rzekł ze zdziwieniem - nie wiem jakim sposobem z mroku jak zły wychynął. Dobrze że to jedynie draśnięcie - dodał i na przekór tym słowom zwalił się na ziemię. Doskoczyli do niego pan Jerzy i Peter i obróciwszy na wznak ze zgrozą ujrzeli jak na ustach rannego pojawiła się biała piana.
- Zum Teufel - zaklął sługa Rossowskiego.

24-03-2014, 19:09	#51
Halad Banned Reputacja: 1	Wichacz - po zmroku - dom Gregoviusa - Waszmość Panowie - zaczął Jan - wiem że cierpliwości Waszej nadużywam, ale nie może to inaczej być. Tajemnica bowiem nie moja jest. Dziękuję za chęć do pomocy. Upraszam tedy pana Czermińskiego by waćpannie Ałtyn towarzyszył, a Waszmościów Rossowskiego i Krotowskiego by łaskawi byli po ojca mega i innych ludzi z nim przebywających u Księcia Koreckiego się udali. Pana Wasilewskiego upraszam by zaś na dom i panią matkę moją, a także panią Grzegorzewską baczenie miał. Jeśli Waszmościowie nie oponujecie, tedy za pacierzy parę wyjdziemy bo spieszyć się trzeba. Skłonił się zebranym i wyszedł z komnaty, na tyły domu się kierując by wozy z fauerwerkami opatrzyć. Przypatrywał się właśnie robocie gdy Ałtyn go zobaczyła i podszedłszy parę słów gorzkich powiedziała. Próbował się też Szkot jak mógł tłumaczyć. - Waćpannie z serca nieba bym przychylił, ale tajemnicy wyjawić nie mogę... Nie moja ona, nie mogę - jęknął. - A i jeszcze to powiem że nagle ci szlachcice się zjawili. Dziwni oni wiele o sobie nie mówią, a widzi mi się że nie wszystko mówią. Szczególnie ten cudzoziemiec. We Francji mieszka, interesa tam ma, a po naszemu dobrze mówi. Jakby Polak, a nie Polak. Mowy moskiewskiej od ruskiej nie odróżnia. Ten porucznik husarski niby z Wielkiej Polski, a kto go tam wie... Jedynie ten pan Czermiński to syn znanego tu człeka w okolicy przeto jego bym chętnie z Waćpanną posłał. - Niedługo ojciec mój wróci rzecz się wyjaśni, ale to powiem jeszcze ze w niedobre sprawy wszyscy się wplataliśmy... Oj niedobre... - westchnął obracając w ręku bransoletę z psią czy też wilczą mordą. - Teraz iść muszę już, ale błagam byś Waćpanna uważanie na siebie miała. Wichacz - rynek Nie minęły też jak Jan przyrzekł i cztery pacierze, gdy wraz ze sługami wyszli wszyscy do domu gdzie uczta się odbywała. Szedł pan Krotowski sam najznaczniej z nich wyglądający, ale sam, bo Selima do pachołków odesłał, by miał na nich i dobytek baczenie, pan Jan z dwoma pachołkami i milczący pan Rossowski, który zdawał się najbardziej ze wszystkich z zasadzkami ulicznymi obyty, jako że w miastach zagranicznych napady takie na porządku dziennym, a raczej nocnym były zwyczajne. Towarzyszył mu sługa Peter co też z pieca niejednego chleb jadł. On też pierwszy napastników zobaczył, co chyłkiem pod przebraniem obdartusów licho jak odzianych, albo li w płaszczach ciemnych ku nim sunęli. Zawrzasnął tedy ostrzegawczo i wyciągnąwszy pistolet ku jednemu z nich wypalił. Łotrzyk trafiony ręce rozkrzyżowawszy padł jak ścięty. Zaraz też wypalił i imć Rossowski drugiego trupem kładąc, a i Szkot z pachołkami broń wyciągnęli. Pan Krotowski oburzony tak napadem niecnym w samym środku miasta szablę wyciągnał i skoczył ku bandytom. Ci widząc szlachcica groznego zaraz też zemkli miedzy budy a pan Wojciech za nimi. - Stój ! Stój ! - jednym głosem zakrzyknęli pan Jerzy ze sługą, ale porucznik już zniknął w mrokach chcąc wojskowym obyczajem języka złapać. - Mości Janie - pan Rosssowski objął przywództwo - pan po swego ojca idz my zaś we dwójkę w sukurs panu Wojciechowi skoczymy by go nie opadli miedzy budami. Widzę, ze nie łotrzykowie to chyba zwyczajni... - mówiąc to zatknął krócicę za pas, wydobył lewicą drugą i dzierżąc schiavonę w prawicy skoczył w mrok. Niestety długo szukać nie musieli, bo zaraz za pierwszym kramem na pana Krotowskiego się natknęli. Stał oparty o kram lada jaki i patrzył z niedowierzaniem na rękę co ją od boku odjął własnie. - Pchnął mnie ladaco jeden - rzekł ze zdziwieniem - nie wiem jakim sposobem z mroku jak zły wychynął. Dobrze że to jedynie draśnięcie - dodał i na przekór tym słowom zwalił się na ziemię. Doskoczyli do niego pan Jerzy i Peter i obróciwszy na wznak ze zgrozą ujrzeli jak na ustach rannego pojawiła się biała piana. - Zum Teufel - zaklął sługa Rossowskiego. Ostatnio edytowane przez Halad : 24-03-2014 o 19:33.