Potężny półork wyciągnął swój ostry jak brzytwa sejmitar z głowy zabitego przeciwnika pozwalając bezwładnemu ciału powoli opaść na zbrukaną krwią marmurową posadzkę karczmy. Wytarł pokryte juchą ostrze o łachy trupa, po czym schował broń z powrotem do pochwy zupełnie nie przejmując się panującym wokół niego zamieszaniem.




Grimbak nigdy nie rozpaczał nad martwymi wiedząc, że takie jest już prawo wszechświata. Przetrwa tylko najsilniejszy, ale na końcu tej długiej i niezwykłej przygody jaką jest życie każdego spotka upragniona śmierć. Nawet najpotężniejsi bogowie niczym najwyższe góry kruszą się pod niszczycielską siłą upływającego czasu…

- Jakie imiona nosicie? - wyrwał go z zamyślenia kobiecy głos.
Druid podniósł skrytą pod wilczą skórą głowę odsłaniając swe naznaczone licznymi bliznami lico.
- Grimbak - odpowiedział na swój iście ponury sposób - z klanu Złamanego Kła.

- Powiedziano nam, że znajdziemy tu schronienie przed czymkolwiek nas goni. Intryguje mnie dobra wola właściciela tego przybytku, ale zbyt dobrze znam ludzi i jestem przekonany, że nie robi tego zupełnie bezinteresownie - wyciągnął zza pazuchy ręcznie wystruganą fajkę nabitą jakimiś ziołami zerwanymi przy szlaku. Z koniuszka palca spłynęła magiczna iskra, która podpaliła mieszankę, a w przybytku zaczął unosić się miły dla nosa aromat przywodzący na myśl zapach lasu świeżo po intensywnym deszczu. Grimbak zaciągnął się mocno trzymając dym przez chwilę w płucach, by po dłuższej chwili wypuścić go spomiędzy pożółkłych kłów.

- Powiedz mi, piękna pani, gdzie spotkamy niejakiego Nicolasa Ravenwooda?