Kamień całkowicie zignorował desperacką próbę Tingisa. Niewzruszenie parł w górę, orząc ziemię i pozostawiając za sobą szeroki ślad stratowanej trawy. Woda lejąca się z nieba powoli namaczała grunt i pewnym było, że już wkrótce kotlinka zamieni się w rozległe bagnisko. Pozostałe kamienie zdążyły już rozwałkować na krwawą pulpę większość zwłok porozrzucanych po obozie i teraz wolno zwracały się ku żywym ofiarom. A tymi był Kasim, Medar i Tingis oraz pozostawione w okolicy wlotu do jaskini konie. Jako, że wierzchowce były spętane, mimo paniki nie zdołały daleko uciec. Teraz znajdowały się na skraju kotliny, pomiędzy pierwszymi, porastającymi stok drzewami.
Gdy trójka awanturników zaczęła się przemieszczać w kierunku zwierząt, również krwiożercze monolity obrały ten kierunek. Na szczęście były znacznie wolniejsze od ludzi i bohaterom udało się bezpiecznie pokonać dystans dzielący ich od lasu. Pozostawała kwestia pojmania wierzchowców. Iranistańczyk wolno i zdecydowanie podszedł do najbliższego konia, wyciągając na boki ręce, jakby prezentując zwierzęciu, że nie ma złych zamiarów. Gdy był wystarczająco blisko, złapał za postronek, który oplatał szyję konia. Jeszcze tylko parę delikatnych głaśnięć i wypowiedzianych szeptem słów i zwierzę znalazło się w mocy Kasima. W ten sam sposób, nim demoniczne, kamienne twory dotarły do skraju lasu, Kasimowi udało się pojmać jeszcze pięć wierzchowców. Był to najwyższy czas na ucieczkę...
Pozostawili za sobą grasujące po kotlince skalne demony i nie oglądając się za siebie odjechali tą samą drogą, którą chwilę wcześniej podążył Oleksa ze swoimi żołnierzami i jeńcami. Już wkrótce, jadąc starożytną drogą mieli dotrzeć do przełęczy i tam zdecydować, który kierunek obrać - Zamorę czy Turan.
Kasim - opieka nad zwierzętami [-10/+20] 49 [PS 23], sukces!
KONIEC