Pater chciał strzelić do tego czegoś, co zjeżdżało z góry, ale nie mógł nawet drgnąć. Mógł jednie patrzeć i myśleć. A myśli galopowały w jego głowie, na próżno usiłując jakieś wyjście z tej sytuacji. Ale galop szybko przeszedł w stępa, bowiem przeraźliwy pisk nie tylko sparaliżował ciało, ale i źle działał na umysł.
Aż w końcu wszystko ogarnęła ciemność.
***
Obudził się goły i bosy.
To, że inni byli w takim samym stanie, było faktem niezbyt pocieszającym. To, że stosik ubrań leżał niedaleko, niewiele poprawił Peterowi humor. Podobnie jak wiedza, dotycząca losu członków poprzednich wypraw. Najwyraźniej tamci również nie byli na tyle mądrzy, by wysłać zwiadowców. Ciekawe za to było (chociaż nie da się ukryć - miłe), dlaczego oni jeszcze nie wylądowali na metalowych konstrukcjach w charakterze konających zwłok.
Teraz żyli, ale to mogło za chwilę ulec zmianie.
Dobitnie o tym świadczyło ciało przyniesione przez jakiegoś paskudnego mieszkańca porośniętych szlamem pomieszczeń. No, chyba że tylko ich cela była taka...
Ledwo za potworem zamknęły się drzwi, Peter ruszył w stronę stosu ubrań. Zaczął wybierać swoje rzeczy i szybko się ubierać.
Jeśli miał zginąć, to w butach.
Ale, prawdę mówiąc, wolał spróbować wyjść stąd. A jeszcze lepiej - uciec tym potworom. Ale na drodze, niestety, stały porośnięte jakimś paskudztwem, wyglądające na solidne ściany, i równie solidne drzwi.
- Zna się ktoś z was na takich zamkach? - zwrócił się do pozostałych.
Być może w pamięci androidów zostało zapisane coś na ten temat? Bo jeśli nie, to trzeba by spróbować wyważyć drzwi. A to...
Przyjrzał się drzwiom z dość dużą dozą wątpliwości.