| Słowa Oswalda przyjął obojętnie, spodziewając się właśnie czegoś podobnego. Mutanci musieli nie bez powodu oczyścić właśnie ten konkretny tunel, jedyną drogę ku ich kryjówce. Mimo to Gunther wyraźnie się wahał, zaglądając w czerń niewiadomego.
- Droga pozostaje jedna - westchnął, przestępując z nogi na nogę. Ściskał łęczysko łuki tak mocno, że pobielały mu knykcie. Z jednej strony dalej pchała go ciekawość, z drugiej miał ochotę zrobić wszystko, aby tam nie pójść.
- Mamy do wyboru pójść nią, wrócić się, albo zasadzić na nich. Zostawili za sobą coś, po co na pewno wrócą. Nie umiem przewidzieć, czy mają inną drogę, ale wątpię w to, sądząc po stanie kopalni. Moglibyśmy na nich poczekać nawet tam. Bo jeśli mielibyśmy iść dalej, jeden z nas musiałby dalej przodem, jak najciszej. W grupie robimy za dużo hałasu. Jeśli ten człowiek tam para się plugawą magią - włóczykij wyraźnie zadrżał. |