Cedryk

- Trudna, hymm. Trudno stwierdzić po samych tylko opowieściach. Zdarzało mi się już walczyć z koboldami. Nigdy nie występują samotnie a ich plemiona liczyć mogą nawet ponad czterysta osobników. Nie frasujcie się tym jednak nadmiernie po to wójt i Matka Ora nas tu wezwała. Zrobię wszystko co w mojej mocy aby nikt z osady nie musiał walczyć.

Gdy już przybili do brzegu jednym energicznym skokiem znalazł się na nim.

- Pozer. - zaćwierkała głośno Ptaszka widząc jego popis.

Domysły starego rybak były prawdopodobne, czyżby przestępcy uwili sobie tutaj bezpieczną przystań.
Domy letniaków pasowały wyglądem do Neverwinter, ba nawet do Waterdeep. Kompletnie były jednak nie na miejscu Lesie Nevewinter. Brak płotów też zdziwił Filego, wszakże domy stały samotnie na skraju lasu, spodziewać się można był przy nich odwiedzin dzikich zwierząt, jeśli nie czegoś gorszego.
Po obejrzeniu jednakże domów coraz mniej prawdopodobne stawały się przypuszczanie starego rybaka. Czy przestępcy nie postawili by chociażby porządnego płotu czy też skromnego muru.

Po przeprawieniu się przez rzekę Fili szybko pożegnał się z rybakiem i podziękował za pomoc. Wcisnął mu do dłoni zapłatę powiększoną o trzy sztuki miedzi.

- Wstąpcie później do karczmy, posłuchacie trochę dobrej muzyki i starych dobrych opowieści.

Potem szybkim krokiem ruszył do karczmy. Po drodze zatrzymał jakiegoś wyrostka wręczył mu miedziaka, polecając aby rozgłosił wieści o występie barda. Zabrawszy skrzynie ołtarzową, narzędzia i zaczątki miecza, nad którym pracował ruszył do kuźni.

Przed kuźnią rozwieszono już na sznurach ubrania kowala, sam zaś kowal uwijał się przy porządkowaniu obejścia.

- Widzę, że stosujecie się do zaleceń. To dobrze, a cóż takiego Matka Ora nakazał wam wykuć dla dobra wioski?

Zagadnął Arnela, rozstawiając przy kowadle skrzynię ołtarzową, ozdobioną drewnianymi intarsjami w kształcie symbolu Moradina. Od ognia paleniska zapalił świece. Z sakwy wyjął mistrzowsko wykonane narzędzia oraz zawiniątko z mieczem. Widać było, że jeszcze dużo pracy trzeba w niego włożyć. Tego dnia znowu po raz kolejny Fili przekuwał ostrze. Czekały go jeszcze setki takich przekuć nim uzna swoją pracę za zadowalającą.
Dziwić mogło niektórych, iż nie wznosił żadnych modlitw na głos. Nie były one potrzebne, praca była już modlitwą a i rozmowa z bogiem nigdy nie wymagała od Filiego wypowiadania jej na głos.
Tym razem modlił się w intencji pokonania zła, które nawiedziło te ziemi.



Późnym wieczorem Fili już więcej rozumiał. Sądził, że wyczuwał już puls osady. Zamierzał to wykorzystać.
Zdobycie dokładnych informacji było wszakże najważniejsze. Wszedłszy do karczmy wyczuwał strach ukryty pod płaszczem sielankowego spokoju i zaściankowości. Rozwieszone pod sufitem, wśród trofeów myśliwskich, warkocze czosnku nie były ozdobą, tylko w mniemaniu chłopów ochroną przed wampirami, czy jak się raczej na takich wsiach mówiło wąpierzami, po części zaś zapasem czosnku.
Ogień w kominku był już rozpalony by chronić przed nocnym chłodem, wesoło trzaskał iskrami.


Fili był już przebrany w swoje najlepsze szaty. Na piersi skrzył się symbol Moradina, przez ramię przewieszone miał dwa połączone ze sobą bębny.


Mieszkańcy wioski powoli się gromadzili. Miał tylko chwile czasu która wykorzystał aby wymienic z Taarem jedno zdanie.

- Wypytywać ludzi zacznijcie dopiero po tym jak zagram do tańca.

Po czym podszedł do kominka.

- Drodzy mieszkańcy z woli Moradina umilę wam dzisiaj opowiadając o dokonaniach bohaterów oraz hańbiących czynach zbrodniarzy. W między czasie zagram do tańca. Można też zamówić jakąś konkretną pieśń.

Staną przy ogniu i rozpoczął.

- Pierwsze dwie pieśni opowiadają o potędze która skruszyła Królestwo Falormy zwane też Krainą Trzech Koron, które zajmował te tereny. Śpiewam je ku przestrodze abyście pamiętali swe przeszłe dzieje i potrafili wysnuć z nich naukę na przyszłość.



Skończywszy śpiewać sięgnął po podany kufel piwa. Wypił go duszkiem.
W karczmie po skończonych pieśniach panował cisza.
Po czym zaczął grać do tańca.


Gdy złowieszcza atmosfera prysła rozwiana szybką muzyka do tańca i tańcem wieśniaków Fili ponownie wstał.

- Opowiem teraz o tym co zdarzyło się później, o państwie zwanym Królestwem Ludzi. Jak to zostało rozdarte przez waśnie i upadło. Również zajmowało te tereny.



Po tej pieśni znów zagrał do tańca.


W tym czasie dzieciarnia dokazywała po całej karczmie. W końcu do siedzącego i odpoczywającego krasnoluda podeszła nieśmiało dziewczyna zwana przez niego „księżniczką”, ciągnąc za sobą czteroletniego brzdąca.
On to też smarkając, poprosił cichym głosem, ledwo słyszalnym w gwarze karczmy.


- Dziadku opowiedz nam bajkę.

Fili wzruszył ramionami. Już smarkateria bierze go za dziadka wystarczy mieć gęstą brodę.

- A czego chcieli posłuchać huncwoty? O księżniczce Ran...
- Nie, nie, nie jedną z tych prawdziwych historii !
- Prawdziwą historie ?
- Tak, opowiedz nam historie z twojego dzieciństwa.
- A więc będę musiał zabrać was ze sobą daleko w przeszłość...

W tym czasie przy ogniu gromadziła się dzieciarnia i nie tylko.


- I to koniec, czy podobała Wam się historia ?
- Tak, była świetna !
- Och, Dobrze, cieszę się. A teraz do łóżek marsz.

Pogroził dzieciarni i roześmiał się w głos.
Po czym wstał i znów przemówił

- Ta opowieść jest o znanej wielu z was formacji Młotach Moradina.


- Następną pieśń nazwałem przesłaniem dla syna.



Po dwóch pieśniach dało się niemal wstępującą w ludzi odwagę i nadzieję. Odczucie całkiem inne niż na początku koncertu.

- Teraz na zakończenie pieśń o wszystkich tych co podjęli walkę ze złem. Wysłuchajcie „Wojowników Światłości”


- Na tym zakończę swój występ wszelkie datki mile widziane.

Po tych słowach zmęczony przysiadł na ławie przy ogniu.

 

__________________
Choć kroczę doliną Śmierci, Zła się nie ulęknę.
Ktokolwiek walczy z potworami, powinien uważać, by sam nie stał się potworem.
gg 643974
Cedryk vel Dumaeg czasami z dopiskiem 1975