lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Krew na Toporze] Wyprawa Doktora Symeona

Wcześniej, w krypcie

- Wracajcie do tunelu. Oblezą was jak mrówki!
- Jest ich zbyt wiele!
- Cofaj, cofaj!
- Co z tym ogniem?!

Głosy wycofujących się towarzyszy zlały się w jedno, nie wiadomo było kto co mówi, nie wiadomo było ile chodzących trupów zostało jeszcze, a ile usiekł Kassian Wat, tworzący pancerną ariergardę drużyny. Na szczęście tunel był wąski i nacierający na siłę nieumarli wpadali na siebie, klinowali się, dając drużynie więcej czasu niż się wydawało. Gdy wypadli z ciemnego portalu do Komnaty Powitalnej grobowca miali jeszcze dobre kilka oddechów, zanim wrogowie dotrą tu za nimi. Co dało czar doktorowi i Gregorowi na przygotowanie improwizowanych płonących pocisków, którymi sprawny w rzucaniu Sabir cisnął wgłąb tunelu, na spotkanie nacierających mumii. Nie sposób było nie trafić. Nie był to jednak słój z łatwopalnym olejem, tylko zwykły gałgan, dlatego efekty nie były spektakularne.

Sabir rzuca: 11, 57 /95% -20% (Lekko ranny [-], nóż obciążony [-], celowanie w tłum [+]) - 2x zdany!
Szansa na zajęcie się trupa ogniem 27, 15 /45% - 2x zdane!

Ot, po prostu ogień powoli zaczął lizać wysuszone ciała, rozpoczynając od resztek ubrań i włosów. W takim tłoku, to tylko kwestia czasu, nim ogień się rozniesie... lub zostanie zduszony.

Na zewnątrz tunelu, na płonące trupie niedobitki czekali wszyscy - Kassian Wat, nieco draśnięty, ale za to z mieczem wyszczerbionym od kościstych ciał, które rozwalał na kawałki osłaniając odwrót, zaraz obok niego Sabir, kurczowo ściskający wierne jatagany, wciąż krwawiący z boku ranionego przypadkiem przez ex-kaprala, Poharatany zębami nieumarłych Gregor, otoczony przez wierne zwierzęta, obnażające kły w strachu przed nieznaną grozą. Symeon Szary, wysiłkiem drużyny niemal niedraśnięty, za to ściskający kurczowo ostrą maczetę, którą zamierzał bronić swojego życia. Oraz Ss'Sasquath, jaszczuroludzki łucznik, który przyłączył się do drużyny niedawno, krwawiący z głębokich ran odniesionych w krypcie.

Na zewnątrz jednak czekał ktoś jeszcze...

Cytat:

Zamierzchłe czasy, gdy Nef-Halaim wciąż chodził po świecie
Khar-Salon, krypty pod Placem Niebiańskich Pasterzy

Nienazwany czekał cierpliwie. Nie wiedział jak długo spoczywał w spokoju w komnacie głęboko pod powierzchnią Khar Salonu, miasta w chmurach. Ale to nie miało znaczenia. Cel jeszcze nie został wyznaczony.

Wszechobecność i wszechświadomość.
Jedność wielu umysłów podległych jednemu.
Czas nie ma znaczenia.
Liczy się trwanie.
Liczy się Wieczna Czujność.
Iskry magii pomkną przez twe ciało, gdy wyczujesz Obecność.
Żyła po żyle, mięsień po mięśniu, węzeł po węźle
twe ciało ożyje i wypełni się Mocą Zniszczenia.

Setki kamiennych ust wypowiadały tę i inne kwestie cały czas, bez przerwy. Nienazwany chłonął to, bo nie znał niczego innego. Aż pewnego momentu usłyszał coś jeszcze.

- Jest doskonały, jeden z naszych najlepszych dzieł - powiedział nieznany głos - mogę oczywiście pokazać pozostałe osobniki, ale wiem kim jest Pański mocodawca, więc rozpocząłem od najlepszego. Dojrzewał około siedemdzesięciu lat, nie ma skaz, za to doskonałe wyniki.
- Chcę go - odparł drugi głos - rozumiem, że rozkazy zostaną wpojone temu... czemuś przez was?
Głosy zaczęły się oddalać, ale nienazwany doskonale wiedział co to oznacza. Dostanie swój Cel. Czujność została nagrodzona.
- Implantacja procesów zachowań, wraz z blokadami i wytycznymi zajmie około tygodnia, jest to wliczone w cenę, podobnie jak żelazna skrzynia, w której będzie transportowany na miejsce przeznaczenia.
- Wezwijcie zespół wybudzający - inny głos, inna osoba - i dajcie tu tabliczkę z imieniem. Który to w miocie? Dobrze.
Coś zaszurało i głosy wokół nieznacznie zmieniły barwę.
- No, grubasku, będziesz się nazywał Kopeth V

Nic dziwnego, że go nie usłyszeli. Nic dziwnego że nie mogli go wytropić. I nic dziwnego, że stary arcykapłan wybrał kogoś takiego na opiekuna swojego ostatniego spoczynku. Nerwy drużyny, nadwyrężone zmęczeniem, ranami i grozą umarłych wstających z grobów dosłownie puściły. Był wielki i nieludzki, potwór zdający się istnieć wyłącznie do tego by być koszmarem intruza.
Każdy cicho pomodlił się do Bogów, którzy byli mu najbliźsi, i tych, o których zawsze zapominał. Każdemu życie przeleciało przed oczami, gdyż strach przybrał realne kształty, kształty chcące ich zabić, unicestwić.
Błysnęły ostrza, zacisnęły się zęby.

Nie było wyboru - musieli stawić mu czoła...

<<< SOUNDTRACK >>>