| Bogatsi o siedemdziesiąt koron i całkiem zgrabny miecz, bohaterowie opuścili warsztat Ringila Geraldsonna i skierowali w stronę świątyni Sigmara. Przybytek Obrońcy Imperium położony był w Dzielnicy Świątynnej – części miasta o gładkich, białych, wyłożonych marmurem ulicach, pełnej miejsc kultu wszystkich czczonych w Imperium bogów. Oczywiście tych „dobrych”. Świątynia Sigmara znajdowała się w połowie ulicy. Był to wielki, dwuskrzydłowy budynek, którego oba skrzydła spinała wysoka nawa zwieńczona olbrzymią kopułą. Do wnętrza wiodły okute gromilem dwuskrzydłowe wrota, wokół których znajdowały się płaskorzeźby wyobrażające Sigmara i walczących w jego imię bohaterów.
Wewnątrz panował nabożny półmrok, pachnący unoszącymi się w powietrzu smużkami kadzidlanego dymu. Dieter doskonale orientował się gdzie musi iść, kogo zapytać. Zignorował dwóch akolitów i podszedł bezpośrednio do starszego kapłana, czuwającego przy olbrzymiej, zwisającej z sufitu na mosiężnych łańcuchach kadzielnicy.
- Brat Selmund Tolzen – powtórzył kapłan wspomniane przez Dietera miano. – Ach tak! Przybrał zakonne imię Gevarsius, stąd nie mogłem skojarzyć. Więc ojciec pragnie się z nim spotkać. Ale na razie to niemożliwe, obawiam się. Brat Gevarsius jest niedostępny dla świata. Oczywiście nie na wieki, ale przez najbliższe dni. Złożył śluby samotności, milczenia i postu, które obowiązują go jeszcze do piątego dnia Tygodnia Czarnego Prochu. Całkiem niedługo, jak sądzę. Niech ojciec przyjdzie za cztery dni.
Po opuszczeniu Świątyni trzeba było zdecydować co dalej, zwłaszcza że słońce powoli zmierzało ku zachodniemu skrajowi nieba. Idąc przez miasto, dostrzegli zwiększoną liczbę patroli, które zmierzały wszystkie w jedną stronę, ku Altestadt. Ktoś mówił, że straż odcina tą dzielnicę od reszty miasta aby zapewnić bezpieczeństwo w czasie święta znajdującym się tam arystokratom. |