Bazrak wrócił na pokład, targając na ramieniu beczkę piwa. W kieszeni bezpiecznie upchał bombę, za pasem zaś miał swój nowy miecz. Spokojnie minął resztę załogantów, wpatrujących się w niego ponuro i ruszył pod pokład, do swojej kajuty.

Usadowił się na stosie worków, służących mu za łóżko i otworzył beczkę. Pogrzebał w stosie rupieci zalegających wokół niego i wyciągnął cynowy kufel. Nalał sobie Ale i pociągnął potężny łyk. Przeliczył pieniądze. Sześć koron od Rolfa, dwie moje... siedem szylingów z kieszeni... zaraz, zaraz... ożesz ty, niziołku cholerny. Jak ja cię...

Bazrak zastanawiał się nad tym, co zrobi Hildigrimowi, wpatrując się w skrzypiące deski "Nierządnicy". Był dogłębnie wkurwiony, akurat temu małemu dupkowi ufał. Ale skoro ten to wykorzystał, to dostanie za swoje, oj, dostanie...

Zawartości beczki ubywało w zastraszającym tempie, ale ciemne piwo było za słabe, by Bolgan się nim spił. Zresztą, nie nadużywał go, po wypiciu trzeciej części schował beczułkę między worki i liny. I biada temu, który ją tknie!

Brudny Młot poprawił nowy miecz, krótkie ostrze krasnoludzkiej roboty, zdobione runicznymi znakami na całej długości ostrza, poprawił w pochwie i wsadził za pas. Przyzwyczaił się do młota, ale miecz dobrze leżał mu w ręce, no i łatwiej było go używać w walkach na pokładzie. Tarczę przerzucił przez ramię. Rusznicę pozostawił w prochowni.

Wykorzystał zamieszanie i stanął przy zejściu na ląd. Poczekał, aż niziołek podejdzie tam, gdzie trzeba.

- Witaj Hildigrim. - Bazrak zagrodził halfingowi drogę i uśmiechnął się. - Pewnie setnie się ubawiłeś, okradając mnie, a? Myślisz, że jestem naiwny? Żem głupi? Otóż nie. - zsunął tarczę z ramienia i ujął ją w lewą rękę. W prawej miał już miecz. - Otóż powiem ci, żeś wielki błąd uczynił i zapłacisz. Drogo, kurwa, zapłacisz. Nikt nie oszuka Bazraka Bolgana!

Miecz przeciął powietrze, kierując się ku Hildigrimowi.