TomaszJ

Bregovia, dziesięć lat później.

- Dziadku, a ten? - spytał młody chłopak, nie starszy niż trzynaście lat trzymający w ręku oprawiony w skórę dziennik.
Doktor Symeon Szary, leżący na łóżku spojrzał na swojego wnuka. Wyglądał zwyczanie, jak typowe dziecko zamożnego mieszczanina. Kim będzie w przyszłości? Czy uczonym jak dziadek? Czy kupcem, jak ojciec? Kto wie?
- Też z jednej z wypraw, z tej ostaniej. Najważniejszej - odparł słabo.
- Co w nim jest? Też taki nudny, jak poprzednie? Bo tam tylko obrazki ciekawe...
- Nidasie, Nidasie - tu dziadek Symeon zakaszlał i wnuk podał mu kubek ziołowego naparu, co medycy na wzmocnienie kazali mu pić. - Tu... tu jest wszystko.
Młodzieniec spojrzał na seniora rodziny z niedowierzaniem.
- A kpij, sobie kpij tym wzrokiem, boś młody, w anusie był i łajno widział - doktor wrócił wspomnieniami do dekadę wstecz. Do zajazdu "Pod zieloną kometą", gdzie wszystko się zaczęło.

- To opowieść o wyprawie po zaginioną wiedzę, którą dawno temu chciał pogrzebać kirdurski tyran Zankaar.
Powiadam ci, wielu chciało nam przeszkodzić. Byli dzicy jeźdzcy stepowi, którzy nabijali ludzi na pale, był też Czarny Bonawetura, chciwy zarządca portu, którego musieliśmy wyprowadzić w pole, inaczej skończylibyśmy w lochu!
Jest tam opowieść o przeprawie statkiem "Trytonica" przez morze księżycowe i wężu morskim, któremu ledwośmy uciekli! Są wizyty w osadach plemiennych, gdzie obyczaje są dziwne i dzikie. Jest nawet krwawa bitwa, w której wzięliśmy udział!
Gdy ruszyliśmy przez dżunglę, było tylko ciekawiej. Była hydra, wielka jak zamek króla Oberiusza, byli orkowie, węże, krokodyle, jednorożce i hipopotamy.
Były egzotyczne choroby i zapierające dech w piersiach widoki.
Na końcu czekały nas zagadki zadane przez samą śmierć i pułapki, w które niemal wpadaliśmy. Zaś naszego celu strzegł najstraszliwszy potwór, jakiego nosiła ziemia.
Młodzieniec słuchał z zapartym tchem, a doktor Symeon Szary posmutniał i łza pojawiła mu się w kącie oka.
- Dziadku co się stało?
- Ta wyprawa kosztowała życie wielu dobrych ludzi. Czasem chcę pamiętać, ale starzeję się i pamięć jest jak dziurawy gar. Pamiętam Kassiana Wata. Wojownika, który nie bał się niczego i walczył z każdym. Taki był chwat. Z Kassianem można było stawić czoła każdemu...
- I zginął? - zaciekawił się młody Nidas?
- Tak, zabił go strażnik Grobowca. Wziął na siebie potężny atak, gdyby nie to, zginąłby kto inny. Mówię ci, bohater. Zginęło jeszcze troje... albo dwoje. Ale ich już nie pamiętam, jest o tym w dzienniku.
- A inni? Ci co przeżyli? - wnuk doktora dopytywał się dalej.
- Był Gregor Cauer, choć cały czas mówiliśmy na niego Gregor. Góral, który umiał mówić ze zwierzętami. Lasy nie miały dla niego tajemnic, był naszym przewodnikiem.
I Sabir, kirdurczyk. Skryty, szybki w nożu, uczony w wiedzy tajemnej, naprawdę groźny. Najdziwniejszy był Ss'Sasquath, jaszczuroczłowiek z dalekiego południa. Nie mówił po naszemu, tylko ja go rozumiałem a i tak ledwo. Zratowaliśmy go z łap orków, a on się do nas przyłączył. Nigdy nie chybiał, taki był z niego łucznik...
- A widziałeś ich jeszcze później?
- No cóż - podjął opowieść sędziwy doktor - jest taka opowieść...


Zapełniliśmy 16 stron i napisaliśmy 154 posty - w sumie niewiele, ale duża część przygody rozgrywała się w doc'u, gdzie wyprodukowaliśmy istne tony tekstu. Zajęło nam to jedenaście miesięcy, ale chyba było warto.

I kilka uwag końcowych:

TomaszJ: Moja pierwsza sesja na LI i jestem szczęśliwy, że dociągnąłem ją do końca. I było naprawdę fajnie!
harry_p: Z ostatnich 4 sesji ta była najdłuższa czyli większa niż 4 strony i doszła do końca i choć z pewną rezerwą się zgłaszałem nie żałuję. Na moje zgłoszenie miały też wpływ posty na Zuchwałych które były niejako reklamą Tomasza. Ja jestem zwolennikiem jawności mechaniki w takiej czy innej formie bo jest mniej wątpliwości w stylu “a czemu on mnie trafił a ja jego nie…” zwłaszcza przy tak śmiercionośnym systemie. Za sesje wielki PLUS, gratulacje i pomysłu i systemu oraz graczom za dobrą zabawę.
Gothomog: Pierwsza sesja na LastInn, która została doprowadzona do końca. Bardzo ciekawa, pełna zwrotów akcji, niesztampowa. Mistrz gry nie ograniczał nas, nie zmuszał do niczego. Mogliśmy działać w dowolony sposób, bacząc jedynie na konsekwencje
czajos: Podobnie jak Gothomog pierwsza moja sesja która doczekała szczęśliwego zakończenia, wielce jestem szczęśliwy ,że nam się udało Gratulacje dla wszystkich i każdego z osobna.
Marek Rewik: Druga moja sesja, trwająca więcej jak dwa posty, a jakże inna od tej pierwszej. Choć zdecydowanie jestem graczem żyjącym fabułą, jawna mechanika mi nie przeszkadzała.

O Krwi na Toporze (systemie):

TomaszJ: Dziecko moje (i mojej grupy), dopieszczane od wielu lat. Debiutowało w pbf i myślę, że udanie.
harry_p: Niezły system. Duża swoboda w kreowaniu postaci da się wyczuć że system dopracowany i nie pozwala zapomnieć że bohaterowie są śmiertelni nawet ci napakowani. Podobnie jak Marek początkowo przy wadach zdany/nie zdany było ciężko ogarnąć. Na początku dostępność magicznych przedmiotów a raczej znikoma dostępność sprawia wrażenie że czegoś brak ale duża paleta właściwości przypisanych do poszczególnych przedmiotów doskonale to rekompensuje.
Gothomog: System początkowo lekko zagmawany, jednak po chwili można się było przyzwyczaić. Otwarty świat i kreacja postaci bardzo na plus. Do tego zróżnicowani wrogowie i logiczne zasady.
czajos: 5- w mojej ocenia , zasady łatwe i przejrzyste jak już się w nie człowiek wgryzie. Ale ma też swoje minusy np. “tabelkowość” masa rzeczy jest opisana osobno i trzeba wszystkie znać.
Marek Rewik: Duży potencjał, choć do teraz nie wiem kiedy zdany! to dobrze, a kiedy źle Duża płynność adaptacji do najdziwniejszych nawet akcji.
Moja ocena: 82/65 zdany! Cokolwiek to znaczy:P

Co mi się podobało?

TomaszJ: Aktywność moich graczy i ich zaangażowanie, a także otwartość na stworzony przeze mnie świat i reguły, które czasem mogą wydać się zagmatwane. Tworzenie postów podobało mi się bardzo. Pomysłowość i kreatywność graczy, którzy wymyślali nieszablonowe rozwiązania.
harry_p: Swoboda w realizowaniu pomysłów, system wad nie pozwalający się rozleniwić, dobre tępo i ten dreszczyk emocji towarzyszący każdej walce gdzie nawet hipcio potrafi być śmiertelnym wrogiem Spięcie z Kanną o zwierzaki, Marek odważył się na postać nie mówiącą wspólnym językiem, czajos fajnie się wpasował się w niejako narzuconą postać wojownika. Sabir zabójca który nie zapomniał swojej krwawej historii tortury i sprawa z jednorożcem.
Gothomog: Nieszablonowa fabuła, możliwość kreowania dalszej historii bez specjalnych nacisków MG. Z każdą decyzją musieliśmy liczyć na konsekwencje. Dużo planowania, kreatywnego myślenia z naszej strony. Problemy można było rozwiązywać na wiele sposobów. Posty Mistrza jak i Graczy trzymały bardzo wysoki poziom. Oprawa graficzna jak i muzyczna pierwsza klasa
czajos: Łatwość z jaką nasz MG zachowywał porządek w trakcie sesji i piękne pełne opisy w jego postach, ani razu nie musiałem wysyłać PM z pytania z cyklu “Czy mogę.. ?” “Opisz proszę co jest w okół” itd itp co jest nagminną praktyką w pozostałych moich sesjach. Bardzo mi się podobało też to, że za każdym razem MG postarał się o obrazki w swoich postach.
Bardzo podobała mi się też zresztą postać Wata którą udało mi się stworzyć razem z MG i którą odgrywało mi się z czystą przyjemnością.
Marek Rewik: Cierpliwość MG w tłumaczeniu zasad. Historia ludu- jaszczuroludzi. Sprawna umiejętność MG do wyrażenia wszystkiego przez rzuty kości (np. to jak ładnie porzucał atak na hipcia w stylu niewielkiego dinozaura ). Ogólna atmosfera i współgracze. Zagadki, choć wywołały spory przestój w grze. Kalambury z Gregorem

Co mi się nie podobało?

TomaszJ: Mały odzew na rekrutację. Odchodzący gracze. W pewnym momencie żałowałem decyzji o otwartości mechaniki, bo oznaczało to dużo pisania, ale na przyszłość dużo pisania zwalę na graczy, sobie zostawię rzuty. Czasami irytował mnie chaos w docu.
harry_p: Rotacja graczy zwłaszcza wśród magów… Czasem zbyt duży przeskok czasowy między naszym postem a postem MG ale to może być też specyfika pbf. Wady… sam sobie winien jestem biorąc wadę na 80% co jak pamiętam Tomasz ostrzegał. Na początku było fajne z czasem ciągłe wymyślanie stało się męczące ale jak pisałęm sam sobie nagrabiłem.
Gothomog: Nie podobało mi się odejście paru graczy, co niestety często zdarza się w PBF. Bardzo fajnie, że MG potrafił dobrze to opisać, bez strat dla fabuły.
czajos: Znikający gracze, odejście Rosalindy trochę rozwaliło mi postać ale na szczęście dało radę, a zniknięcie Aro.is po wstawieniu półtora posta pozostawię bez komentarza..
Marek Rewik: (Do MG) było wiele mini-przygód, to w zasadzie dobrze, lecz zabrakło czegoś na większą skalę. Owszem był motyw przewodni, poszukiwań grobowca, ale to trochę za mało. Więcej płynności w akcji, mniej jednostrzałowych “wypełniaczy”. Na przyszłośc postaraj się może te miniprzygody bardziej ze sobą połączyć. Trochę wiecej zabawy w ciąg przyczynowo-skutkowy. Więcej elementów, które każą graczowi iść na przód.
(komentarz czajosa: Za późno pojawiłeś się w sesji skutki były wcześniej sam załapałeś się po prostu na końcówkę. :P )
(Do współgraczy) czasem aż prosiło się by okazać pewną dozę braku zaufania do S’Sassquatha. Brakowało mi trochę takiej zgrzytliwej integracji. (może i mi coś nie wyszło, ale na przyszłość zwróćcie uwagę na takie rzeczy, lub jesli to mi nie wyszlo dajcie znac to spojrze na to jeszcze raz i wyniosę wnioski.)
(komentarz czajosa: Podobnie jak wyżej gdybyśmy bawili się w brak zaufania rozwalili byśmy sesję (przynajmniej dla tego ja się wstrzymałem)

Czekajcie na kolejną przygodę w świecie Krwi na Toporze!

już w marcu!

 

__________________
Bez podpisu.