Napad!
Godzinę przed wypłynięciem Portowej Nierządnicy

Przebrzydłe slumsy Reikerbahn reprezentowały sobą niezwykle krzywy obraz, nacechowany przemocą i okrucieństwem. Nikt nie pamięta ostatniego dnia, w którym ktoś tu nie umarł. W niektórych kręgach powszechny jest przesąd, że jeśli w ciągu tygodnia nie natrafi się na przynajmniej jedne zwłoki, to osobie takiej przytrafi się nieszczęście. Najpewniej śmierć. Dlatego mieszkańcy tego miejsca bardzo szybko przyzwyczaili się do przeróżnych dantejskich scen, które odbywały się tu każdego dnia. Wszyscy wiedzieli, że należy trzymać się od takich sytuacji z daleka, albowiem nikt nigdy nie wie, czy przypadkowa zbłąkana kula, bądź strzała nie przesądzi jego losu.


Silny podmuch wiatru wdarł się brutalnie do niewielkiej uliczki, w której znajdowało się siedmiu mężczyzn. Hildigrim, z garłaczem wymierzonym przed siebie, stał wraz z „kolegą po fachu” naprzeciw Mathaisa i Guntera. Za nimi, w odległości kilku metrów znajdowała kolejna dwójka zbirów, zamykając piratom ostatnią drogę wyjścia. Gdzieś na lewo od niziołka, wychudzony mężczyzna o długiej brodzie i podartych ciuchach siedział skulony na zimnym bruku, z zainteresowaniem przyglądając się wszystkiemu dookoła. Miał na tyle szczęścia, że nikogo - jak zwykle w takich sytuacjach – nie obchodził przypadkowy żebrak. A przynajmniej do czasu nim cała akcja się nie skończy. Później dla bezpieczeństwa należy pozbyć się wszelkich świadków „nieszczęśliwego incydentu”.

Krzywy uśmiech na obliczu niziołka nie pozostawia złudzeń co do jego zamiarów.
- Bierzcie tego ze szramą na twarzy - rzucił do towarzyszy. – Tylko ostrożnie! Chce ich wziąć żywcem!

Natomiast on sam wycelował w stronę byłych kamratów i wypalił. Naraz destrukcyjny grad pocisków pomknął przez ciemną uliczkę. Niewielkie fragmenty kul pozostawiły jedynie kilka zadrapań na ciele sternika i nawigatora. Hildigrim przygryzł wargi z niezadowolenia, jednak scena, którą ujrzał chwile później, wywołała u niego na nowo szeroki uśmiech.

Mrożący krew w żyła okrzyk bólu dobywający się z ust Mathiasa świadczył, że zbiry mimo wszystko nie potrafią zachować się delikatnie. Naznaczona licznymi ranami noga sternika spotkała się ostatecznie z żelazną pałką sporych gabarytów, która skutecznie przełamała kość i zmiażdżyła mięśnie. W tej sytuacji z pewnością nie było mowy o jakiejkolwiek ucieczce.

W czasie gdy jego towarzysz przechodził nieziemskie katusze, trzeźwo myślący Gunter jednym sprawnym kopniakiem posłał spróchniałe drzwi jednej z kamienic na ziemie. Nawigator pociągnął do środka sternika, który usilnie zasłaniał się tarczą przed kolejnymi atakami zbirów.

- Mają być żywi! – Hildigrim wrzasnął na swych pomagierów, którzy, jak się okazało, nie mieli krzty wyczucia prawie zabijając sternika. – Teraz tego drugiego pokiereszujcie! – sam natomiast począł przeładowywać broń, żałując, że nie zainwestował w coś bardziej szybkostrzelnego.

Piraci zaparli się we framudze drzwi, dopuszczając do walki jedynie dwóch zbirów. Miecze z wywołującym gęsią skórkę na plecach żebraka łoskotem, odbijałby się od siebie prezentując kunszt czarnych charakterów slumsów Reikerbahn. Brak jakiejkolwiek litości i moralności wzmacniał każdy cios i jedynie nieugięta wola walczących sprawiała, że żaden nie dosięgną celu.

Hildigrim i jeden z jego towarzyszy przyglądali się z zafascynowaniem temu starciu, licząc by ich kompani załatwili sprawę, nim na miejscu pojawią się zaalarmowani wystrzałem strażnicy miejscy. Na całe szczęście, nie pojawił się nikt… poza niewielkim brodatym mężczyzną z mieczem i tarczą w rękach. Łapczywy oddech i widniejąca zza gęstej brody zaczerwieniona twarz – z pewnością były efektem ujrzenia pewnego kurdupla, którego dnia poprzedniego omal nie pozbawił życia. Bazrak Bolgan był spokojnym krasnoludem. Ale rzec można krótko, że na widok Hildigrima pochwyciła go kurwica wsteczna. I wszeteczna też.

- Uwaga, ten jest niebezpieczny. Zajmij go czymś przez chwile, to go zdejmę z garłacza – Hildigrim rzucił do zbira niezaangażowanego w walkę.

- Łożesz ty… - ryknął. –Hildigrim! Mousillon z dupy zrobię ja ci! Trzymajcie się chłopaki, lecę!

I poleciał, z tarczą w lewej łapie. W drugim łapsku trzymał miecz. A ten obesrany, wysoki obdartus trafić go chciał…

- A masz skurwielu wszeteczny, w rozmyślaniach swych wsteczny!

I tak rozpoczęły się dwie zacięte potyczki. Z jednej strony dwóch kamratów toczyło zaciętą batalię z dwoma zbirami, a z drugiej pojedynek swój miał Bazrak wraz z kolejnym moczymordą. A w środku tego wszystkiego stał niziołek spokojnie przeładowując broń, w dalszym ciągu przeklinając fakt, że nikt go tego wcześniej nie uczył.

Nagle gdzieś z boku usłyszał krzyk. Zbir walczący z Bazrakiem został porządnie raniony w ramię przez ostry - o czym dobrze pamiętał brzuch Hildigrima – miecz Khazada. Jednak ten nie pozostał mu na długo dłużny, gdyż również wymierzył silny cios w udo Krasnoluda. Z drugiej strony skowyt bólu wydał Gunter, z którego brzucha zaczęła sączyć się szkarłatna posoka. Niestety zaraz został pomszczony przez swego towarzysz, który mimo złamanej nogi nie miał zamiaru się poddać. Mathias cofnął się o parę kroków w głąb korytarza i wymierzył celny strzał z kuszy w klatkę piersiową zbira, który wrzasnął niemiłosiernie, widząc jak bełt niemal do połowy zagłębił się w jego ciele.

Batalia w drzwiach z pewnością trwałaby jeszcze chwilę, gdyby nie fakt, że Hildigrimowi w końcu udało się naładować broń.

- Ruszcie dupska na bok! – krzyknął do towarzyszy, który niemal od razu odskoczyli na bok. Niestety na ten sam pomysł wpadli Gunter z Mathiasem, który schowali się wewnątrz budynku.

Uśmieszek ponownie zawidniał na twarzy Hildigrima.

- Leć tam pomóc załatwić krasnala – rzucił do jednego ze zbirów. – Ja ich tu przypilnuje…

Ku zadowoleniu Niziołka, jego towarzysze robili wszystko, co im kazał. Wiedzieli, że szef będzie zadowolony z wiadomości o uszczupleniu załogi Dashauera. A to natomiast wiązało się ze sporym wynagrodzeniem. Innym niż sama satysfakcja z dręczenia piratów.

Hildigrim wraz z jego rannym towarzyszem rzucili się pod ścianę kamienicy, w której chowali się piraci. Nie upłynęło kilka szczęknięć mieczy, wygrywających swą krwawą melodię od strony Bazraka i dwójki zbirów, gdy z budynku jak strzała wyleciał Gunter. Niemal od razu dopadł do towarzysza Niziołka i rozpoczął natarcie. Hildigrim natomiast, znając swoje możliwości w walce wręcz, odszedł na kilka kroków, stając ponownie przed drzwiami z wycelowanym pistoletem, gdzie czekał na rannego sternika. Czuł jednak, że walka zaczyna wymykać się mu spod kontroli.

Pierwszy znak porażki przyszedł od strony walczących z artylerzystą zbirów, gdzie jeden z nich, trzymając się kurczowo za brzuch, padł na ziemię. Kilka ostatecznych drgawek świadczyło, że śmierć zacisnęła na nim swe sidła. Nie trzeba było czekać długo na kolejny. Zdeterminowany nawigator z nową poważną raną na ramieniu ciął nisko, niemalże pazbawiając nogi zbira, który opadł na ziemię bez życia.

Wtedy dopiero Hildigrim dokładnie pojął swoją sytuację. Szybkim ruchem ręki zmienił cel garłacza. Następny huk wystrzału, zwiastować miał ostateczną porażkę, gdy żadna kula nie zatopiła się w ciele Guntera, który bez chwili zawahania ruszył na Hildigrima. Miecz przeciął powietrze obok mikrusa, który zręcznie przewinął się pod ramieniem nawigatora i zaczął biec w stronę ulicy.

- Odwrót! – rzucił do ostatniego pozostałego na placu boju towarzysza, który na komendę zaczął biec za Niziołkiem.

Krzywy uśmiech pojawił się tym razem na twarzy Guntera, który sięgnął po łuk. W tej samej chwili zza drzwi kamienicy wyłonił się rozwścieczony Mathias z naładowaną kuszą. Wystrzelony bełt poleciał z zabójczą prędkością zatrzymując się na plecach Niziołka, który czując nieziemski ból i śmierć na karku przyspieszył. Rozpędu miała mu również dodać wystrzelona przez Guntera strzała, która niezwykle boleśnie wbiła się pomiędzy jego żebra łamiąc je bezlitośnie. Hildigrim zawył z bólu, pędząc przed siebie. Odwrócił się tylko na moment, by zobaczyć jak ostatnia strzała wystrzelona przez żądnego zemsty pirata leci w jego stronę. Jednakże ku jego szczęściu nie trafiła celu… a przynajmniej tego właściwego, gdyż zamiast niego, wwierciła się w ramię zbira biegnącego kilka kroków za Niziołkiem.

Następne strzały nie nadeszły. Hildigrim i jego towarzysz z łatwością wtopili się w tłum i zniknęli w gwarze miejskim. Natomiast trójka kamratów stanęła na środku ciemnej uliczki, która równie dobrze mogła być miejscem ich śmierci. Jak na porządnych piratów przystało, uprzątnęli bałagan, który pozostawił Niziołem. Przecież miecze i sakiewki zbirów rujnowały cały wystrój, jaki przedstawiała ów uliczka.

Uprzątnąwszy co wartościowsze rzeczy, Gunter niemalże zarzucił na plecy cierpiącego nieziemskie katusze Mathiasa, który najwyraźniej miał na dłuższy czas pożegnać się ze swobodnymi spacerami. Następnie całą trójka ruszyła w stronę Portowej Nierządnicy, gdzie czekać ich miał kolejny korsarski dzień, który przecież zapowiadał się tak przyjemnie.