Słowo dość luźnego komentarza do tego że gra bez mechaniki przestaje być grą.
Czytałem tu naprawdę sporo sesji, gdzie storytelling dawał ogromną frajdę graczom.
Czy raczej nie-graczom, zgodnie z przytaczanymi wcześniej definicjami.
Szczerze mówiąc zdumiewa mnie idea, że dobra zabawa wynika tylko z ciskania kośćmi. Odgrywanie wymaga zdecydowanie więcej wyobraźni, wczucia w swe role, życia żywotem postaci, a nie tylko ogarniania tego z której tabelki należy odczytać wynik.
Zawsze złoty środek, moi państwo. Ramy mechaniczne chronią przed wypadnięciem poza usankcjonowany fabularnie porządek. Ułatwiają poruszanie się w świecie, weryfikują pewne możliwości, dają odwzorowanie szans, są cyferkowym odbiciem fantastycznego życia bohaterów.
Złośliwie powiem, że takie życie można oddać równie dobrze bez cyferek, a jedynie kierując się przemyślanym odgrywaniem postaci. To maksymalne uproszczenie, na pewno mało adekwatne dla systemów polegających głównie na walce. Jednak uprę się, że złożone zagadnienia socjalne dużo łatwiej odegrać na linii myślący gracze- doświadczony Mistrz, niż poprzez najlepsze nawet tabelaryzacje.
Może więc nie jest to kwestia debilizmu osoby nie dbającej o cyferki, a dowód na jej zdecydowanie wyższy poziom postrzegania, niż u hardkorowego liczmistrza?
Podumajcie sobie, czy świat w tabelach nie przesłania wam prawdziwego wcielania się, bo pamiętam jak sto lat temu grywało się tylko bazując na wyobraźni i wcale nie wychodziło to źle ( tak, tak, mówię o erze braku dostępnych wszędzie super opracowań systemowych)
No chyba że faktycznie ktoś nie kuma jak dodawać proste liczby rzeczywiste, w takim wypadku, potrzebna jest trepanacja czaszki i drobne korekty móżdżku
