Quattor tali iacti casu Venerium efficiunt;
num etiam centum Venerios, si quadringentos ieceris,
casu futuros putas?

***

Spojrzenie Iwa przez chwilę utkwiło w monecie. Było w jej zatartych kształtach coś osobliwego, jakby tajemnica, którą chciałoby się poznać... A może po prostu ponosiła go fantazja. Młodzieniec z kolei wyglądał jak łatwy zarobek. Czarnoksiężnik skrzywił się w duchu - tym bardziej należało uważać. Tylko śmierć przychodzi z łatwością na tym świecie.

- Zagarniasz dla siebie wszystko na Świecie, gdy Los przyniesie ci potężniejsze spośród Psów, Sępów, Sześciorga i Bohatera. - Chudy palec Iwa zatoczył wpierw krąg wokół dennicy, potem wskazał kości i oznaczenia na "ściankach".
- Tak jak Świat przechodzi przemiany w ciągu roku, a człowiek w trakcie żywota, jak zmienna jest łaska bogów, tak zmieniają się siły na Świecie... - Końcem drzewiec wyrysował na ziemi czterodzielne koło, po czym podał kość dzieciakowi.
- Jest Wiosna, pora narodzin i uśmiechu Mölna. Podaruj Światu monetę i rzucaj. Lecz przedtem wysłuchaj słów starca, byś wiedział, co czynisz... -

Zasady były względnie proste, lecz też stosunkowo dużo trzeba było spamiętać, ułożone zaś były w dość przyjemną, wyćwiczoną opowieść. Każdy wynik był jak przygoda. W każdej szóstce kryła się ręka bogów, jedynki stanowiły bestie, czwórki wróżyły skarby, na drodze do których stały przeciwności-trójki.

Oczywiście, gra była losowa tylko dla niedoświadczonego śmiałka, który szybko gubił się w zmianach wartości poszczególnych układów, szczególnie że zajęty był wygrywaniem. Dodatkowo, ze względu na kształt kości, szanse na różne wyniki nie były równe - co pozwalało między kolejnymi rzutami w zyskowny sposób podbijać stawki.

Oczywiście, wszystko to działało teraz na korzyść młodzieniaszka. Pierwsze rzuty wygrywał zawsze nowy gracz. Dopiero później, próbując szczęścia, tracił coraz więcej. Iwo zaś miał jeszcze w zapasie drugą grę, wraz z wyszczerbioną, kamionkową misą - na wypadek gdyby kości potoczyły się nie tak, jak trzeba.