| Rosalinda była zaszokowana.
Kiedy jedna z pokojowych pomagała jej w przedsionku sypialni młodego króla założyć suknię, kobieta próbowała ogarnąć ostatnie zdarzenia. Powoli, przez zadziwienie przebiło się niezadowolenie. Już dawano się aż tak nie pomyliła. Dlaczego instynkt nagle ją zawiódł?
Zawsze miała Michaela za nudnego, pozbawionego jaj mięczaka. Dziś ją.. zaskoczył. Próbował ją upokorzyć, nieudolnie oczywiście, w dość rozczulający sposób, widać było, że brak mu wprawy w obrażaniu ludzi, nie nauczył sie jeszcze, ze najskuteczniejsze są obelgi ubrane w wykwintne słowa, a nie proste epitety. Do tego nietrafione, Rosalinda nigdy nie postrzegała siebie jako dziwki. Korzystała z przymiotów ciała, aby osiągnąć to, na czym jej zależało. To wszystko. Byłaby nierozsądną, gdyby zmarnowała dar, jaki otrzymała od Boga. Nie była już najmłodsza – skończyła 23 lata na wiosnę – ale na rozsądku ani wierze w dobroć i mądrość Pana jej nie zbywało.
- Uważaj, ściskasz za bardzo – rzuciła w roztargnieniu do pokojowej, bez złości, raczej ze zniecierpliwieniem.
- Przepraszam, pani – dziewczyna się skuliła.
Spojrzała na nią uważnie. Stary król miał rację, służbie należał się szacunek, a ta mała była przerażona. To niedobrze, kiedy ludzie są zestresowani gorzej pracują. To stara prawda, gdyby Michael miał więcej rozumu a mniej buty szybko by ją odkrył.
- Nie obawiaj się. – powiedziała miękko. – Nie podzielam upodobań naszego władcy, nie skarcę cię. Możesz iść.
Dziewczyna dygnęła i zniknęła, a Rosalinda samodzielnie zaczęła upinać włosy. Ona nie czuła się urażoną, ale młody król naruszył dobre imię jej ojca. Takich rzeczy się nie wybacza. Oczy jej pociemniały, kiedy spokojnym, pewnym krokiem wyszła na zamkowy korytarz.
Trzeba znaleźć sposób, ale .. rozwiązać ten problem. Pierwszym etapem będzie znalezienie sojuszników.
__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić. |