Zabawnym było na uboczu oglądać wieśniaków i ich miny gdy spoglądali na poszczególnych członków drużyny. Pierwszy zabrał głos ponownie Oswald jego słowa wyraziły oburzenie na słowa jakim obrzucili go wieśniaki, ale ci niestety tym się w żaden sposób nie wzdrygnęli, być może byli przekonani swojej liczebności, a może było coś jeszcze, co z czego Oswald nie mógł zdawać sobie z tego sprawy.
Ludzie ucichli na chwilę z powtarzaniem swojej mantry, tak samo jak mężczyzna który owe słowa o mordercach krzyknął pierwszy. Teraz spoglądał starając się zrozumieć co to rycerz prawi, a były to słowa ciężkie i z pewnością nie spodziewał się, że bohater z czymś takim wyskoczy.
Nikt nic nie odpowiedział, chłopi spoglądali jedne jeden na drugiego jak gdyby szukając odpowiedz co teraz, ale gdy Oswald jeszcze nie skończył Otwin wyciągnął broń, a Karl zaczął mierzyć do pospólstwa.
Przed szereg wyszedł młodszy i przyglądając się dokładnie zachowaniom pozostałym bohaterów i groźbom Oswalda krzyknął:
- I mieli byśmy wam wierzyć? Mordercy, tylko bronią, zabijać bezbronnych, taka wasza siła w waszej zachłanności, my jesteśmy chłopi, ale swoje wiemy, nie trza nam hołoty co tylko zabijać i mord wszędzie siać będzie. Wy mordercy, tylko na to was stać, zabijając któregokolwiek z nas tylko pokażesz, że właśnie tacy jesteście. - splunął pod kopyta najbliżej stojącego konia należącego do Oswalda.
Zaś do stojącego najbardziej na tyłach Randulfa podszedł jeden z chłopów z jak gdyby miarką i zaczął jak gdyby go mierzyć. Bohater w ciągu dalszym był na koniu dla tego nie było możliwości na wykonanie dokładnych pomiarów, ale chłopina będąc oddalony na pewien dystans do tego tak aby nie zostać zaatakowanym, czynił jakieś wyliczenia przybliżonej wysokości i szerokości.