Powrót na górę odbył się szybko i bez nieprzewidzianych wydarzeń. Dwójka tubylców nie zachowywała się jak tajni agenci, konsporatorzy, zdrajcy ani psychomaniacy. Może to ostatnie trochę, bo wcale nie szeptali między sobą o promieniowaniu, a o duchach, które to nawiedzały to miejsce i wprawiały w zły stan w ramach ostrzeżenia. Wyglądało to prawie tak, jakby chcieli wręcz przytulić się do beczącej kozy, kiedy wydostali się już na poziom powyżej.
- To niesamowite...
- To łódź podwodna, prawda? - spytała głupio dziewczyna.
- Taaa, pewnie tych co tu byli.
- Może zabiło ich coś, co z niej wyszło? - kto wie, może miała więcej racji niż myślała, że ma. Dyskusja ta trwała przez chwilę, kiedy Juan i Manuela ciągali ich po korytarzach, szukając innych przejść. Nie było.
Pozostało im zawalone lub wyjście, którym do bunkrów weszli tubylcy. Czyli deszczyk. Chcąc nie chcąc wybrali to rozwiązanie.
Światła latarek przeszywały z trudem ścianę padającego deszczu. To nie były krople, a strumienie lejącej się z góry wody. Gdzieś tam, przez tę czerń, migało światło.
- Latarnia - krzyknęła dziewczyna. To był jedyny sposób przebicia się przez nieustanny, intensywny szum. Zgasili latarki i już nic nie widzieli. Owszem, okulary i noktowizor mogły pomóc, ale tubylcy ich nie mieli. Przedzierając się bez pomocy światła lub sprzętu przez czerń nocy prędzej by się zabili niż gdzieś doszli. Zresztą nawet z latarkami mieliby problem.
- Gdzie wy chcecie iść? - chłopak nagle się zaciekawił, minęła już trochę ekscytacja związana z odkryciem.
- Na ten deszcz? Zgubicie się tylko - dodała z powątpiewaniem dziewczyna.
- Przyglądaliśmy się wcześniej temu miejscu, to wejście jest najpewniejsze.