- Nie unoście się, bo to miejsce spokoju wiekuistego. - Grabarz mruknął i na stopach ku bokom wykrzywionych się uniósł. - Tedy ścichnijcie nieco. Jeśli macie list taki, to przed moje stare oczy schorowane go podstawcie, niechaj go obejrzę, bom ciekaw, cóż to za rzeczy się wyczyniają.

Wzmógł się wiatr, chłodził spocone grzbiety. Śmieci różne niosło pomiędzy nagrobkami, kurzu falbanki obijały się o kamień zmurszały, nogi Buhajów i Augsta Kurtza. Zaświszczało w trawie, jaszczurka pomiędzy krzaczkami przebiegła. Zanosiło się na ochłodzenie.

Lenz wyjął z kieszeni wymięty liścik, machnął nim przed zdziwioną grabarzową twarzą. Kurtz zamrugał i wyciągnął dłoń po świstek, bezskutecznie, dostał bowiem po łapach od Skaliego, który burknął pod nosem coś wielce obraźliwego. Chcąc, nie chcąc, trupów chowacz nachylił się z rękami w tyle i mrużąc oczy obejrzał sobie liścik. Jak widać było, może i niekumaty z lekka był, ale pisaty i czytaty. Zamrugał jeszcze dwa razy i odwrócił się do otaczających go awanturników.

- Ano, wychodzi na to, że znam tę dziewkę, choć nie z imienia, czy znajomości bliższej. - Grabarz chrząknął. - Błąkałem się wczesną nocą po lesie, szukając chrustu i opały, kiedy mnie wilcy napadli. Byłbym się z życiem rozstał, ale mnie ta dziewka, z jasną kosą i błękitnymi oczętami. Jak to poczyniła, tego mi nie wiedzieć przyjdzie, ale pogoniła zwierzęta. Myślałem sobie, rusałka, tudzież czarodziejka, ale taka czarodziejka, co złym zwyczajem się nie pieczętuje. Chyba... chyba jednak tak nie jest. Może i rację macie. Ale - uniósł głos. - z nikim się, taka wasza matula, się nie układałem, a do przejścia podziemnego was nie doprowadzę. I kropka, kurwimordy!