- Psia jego mać… - mruczał Ragnar drapiąc się przy tym po tyłku, nie szczędząc słów dezaprobaty wobec haniebnego zachowania niewielkiej rasy, czyli klął na komary, które go użarły, na ich przodków oraz cały przeklęty klan.

Nocny świat, który było mu dane obserwować, jakimś niezrozumiałym cudem przypominał mu jego własny, rodzinny Karak. Nie miał pojęcia dlaczego tak było, ale musiał przyznać, że ta okolica budziła w nim uczucie nostalgii. Niewiele brakowało, a całkiem oddałby się temu uczuciu, porzucając tym samym swoje zadanie pilnowania miejsca ich noclegu.

Głód i pragnienie dały o sobie znać z rana. Pomimo pokusy nie ruszył za Ullim do bajora. Kto wie jakiego cholerstwa mogli dostać od tej brudnej wody. Zamiast tego ściągnął swoją zmoczoną koszulę i wsadził do niej trochę przesiąkniętego wilgocią mchu. Zaczął ją ściskać i wykręcać, aby wycisnąć trochę wody do ust. Nie było jej dużo, ale zawsze to trochę wody. To był jeden z tych momentów, w których dziękował swoim starym towarzyszą broni za pokazywanie “młodym” niektórych przydatnych sztuczek. Nie było ich wiele, bo większość weterani zachowywali na poważniejsze sytuacje. W ostateczności może w ten sposób wycisnąć trochę wody z ziemi, ale niemal równie dobrze mógłby pić z bajora.

Jedzenie postanowił sobie odpuścić. Jadł wczoraj, więc głód mu tak nie doskwierał, a zapasów nie mieli za wiele. Jeśli będzie musiał to zje coś później.

- Mnie nic nie natchnęło, ale chyba widziałem w nocy dym. Był tam. - wskazał kierunek, w którym widział “chyba dym”. - Może któryś z was też go widział? - zapytał reszty drużyny.