Czwórka więźniów kierowała się na północ. Już po pierwszych kilkunastu minutach marszu, do którego grały im kiszki Ragnara, zaczęli dostrzegać ślady działalności istot myślących. Naruszone siekierą drzewo, ślady po ognisku, złamana gałązka, obcięte nóżki grzybów.

Po kolejnych kilku minutach do ich uszu dotarły dźwięki. Topór rozłupujący kawał drewna. Wołanie (brzmiało jak „Wolf!”). Stukot młotka. Wspaniałe dźwięki cywilizacji… Zaczęły pojawiać się przecinki, kilka ściętych drzew nie zostało jeszcze rozczłonkowanych i przeniesionych do prawdopodobnej wsi. Byli już na tyle blisko, że za moment będą mogli zapewne zobaczyć ludzi, rozpoznać słowa, z których docierał do nich teraz tylko szum zmieszany z szmerem lasu.