| Nicolette Rokouir
Zaniemówiłam, zaskoczona reakcją dziecka. Ciarki przeszły mi po plecach, gdy dotarło do mnie, że temu malcowi trzeba będzie powiedzieć o śmierci rodziców... Gdy chłopiec zasnął, odeszłam od niego i usiadłam z boku rozmyślając nad naszą sytuacją. Słońce było bardzo wysoko, w oddali majaczyła linia horyzontu. Wsłuchałam się w szum morza, niewiedząc, jak długo będzie on dla mnie jedyną muzyką. Obok mnie usiadł Oscar. Położyłam rękę na jego pięknej sierści. Usłyszałam, że ktoś idzie. Obróciłam się w jego stronę. Zobaczyłam mężczyznę, o czarnych włosach i zielonych oczach. Jego pytanie kompletnie mnie zaskoczyło. Już drugi raz jestem dziś z kimś mylona...
- Ja, ee... nie... - Jąkałam się, nie wiedząc co mam odpowiedzieć - Nazywam się Nicolette... - Powiedziałam nieśmiało i zarumieniłam się, czekając na reakcję mężczyzny...
__________________
A ja niestety nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Co spróbuję coś napisać, nic mi nie wychodzi. Nie mogę się za nic zabrać, chociaż bardzo bym chciała. Nie wiem, co się ze mną dzieje. W najbliższym czasie raczej nic nie napiszę. Przepraszam. |