Ghul nie zbliżała się do stołu, stanęła pod ścianą, by swoją osobą za bardzo nie mierzić obecnych. Prawda w żaden sposób jej nie zagrażała, więc po schowaniu księgi do obszernej kieszeni płaszcza powiedziała jedynie:

– Nazywam się Ksenocidia. Potrzebuję pieniędzy. I poszukuję odpowiedzi, które nie są związane ze sprawą, jeżeli się nie mylę. To wszystko.

Okazało się, że głos Ksenocidii nie brzmi tak źle jakby można się było spodziewać. Tembr był dość niski jak na kobietę, jednak nie charczała ani nie skrzeczała. Gdyby nie odpychający wygląd - długie pazury, ostre zęby i bródka lekko zabrudzona śliną, to głos mógłby okazać się nawet miły dla ucha.

– I podobnie jak pana Argena interesują mnie szczegóły.