| Kobieta-jeleń przez moment wpatrywała się w Elayne, jakby nie wierzyła, że ktoś może nie znać tu-pai.
- Tu-pai to nie ktoś - powiedziała w końcu - a coś. Cztery zwinne łapy, długi pyszczek, drobne ząbki, chytre oczka, długi ogon. A duże... Mniej więcej takie. - Rozstawiła dłonie na odległość pół metra. - No i jeszcze ogon. Puszysty, trochę krótszy.
Z opisu sądząc mogło to być wszystko - od przerośniętej wiewiórki po szopa-pracza.
- Biega po drzewach i świetnie skacze z gałęzi na gałąź - dodała kobieta-jeleń. - A poza tym kocha kraść różne przedmioty. Im bardziej błyszczące, tym lepiej. A ja odłożyłam naszyjnik przed kąpielą... na chwilę spuściłam go z oczu, no i stało się. Zabrał, mały złodziej.
- Och, przepraszam, gapa ze mnie. Nie przedstawiłam się. Jestem Pemudi - dodała. - Chodź zatem, pokażę ci, gdzie on mieszka.
Po kilkunastu minutach znaleźli się pod rozłożystym drzewem. Dziupla znajdowała się wyżej, niż poprzednio liście, ale na takie drzewa Elayne wspinała się nim ukończyła pięć lat.
- O, tam jest mieszkanie tu-pai - wyjaśniła Pemudi. |