| Pemudi okazała się straszną gadułą, przynajmniej jak na standardy elfki.
- Elayne - przedstawiła się, nie dodając nic więcej tylko idąc za jelenicą do wspomnianego drzewa, w którym była wspomniana dziupla, wspomnianej istoty…
Drzewo było, dziupla też. Elayne z westchnieniem ulgi przyjęła fakt, że nie było ono tak znowu trudne do zdobycia. Wkładać ręki do otworu w pniu nie zamierzała bez uprzedniego sprawdzenia czy gospodarza nie ma w środku.
Zwykle w lesie hałasować się nie powinno, jednak elfka uznała, że tym razem może oko przymknąć na tą powszechnie znaną zasadę. Magia jej sprzyjała. Co prawda hałas, który powstał przy jej użyciu był nieco większy niż oczekiwała, jednak cel został osiągnięty. Przerażone piski jasno świadczyły o tym, że tu-pai znajduje się w środku. Nie zwracając uwagi na zatykającą uszy jelenicę, Elayne zaczęła się wspinać. Czynność ta była dziecinnie prosta i nie zajęła wiele czasu. Gdyby wszystkie drzewa były tak łatwe do zdobycia, jej życie byłoby o wiele przyjemniejsze…
Zwierzak uparcie wyjść sam nie chciał. Ona zaś nie chciała wsadzać ręki do dziupli. Pozostawało jedno. Powiadają, że nie ma dymu bez ognia. Elayjne z tym zazwyczaj się zgadzała, a innymi razy uparcie owej zasadzie się sprzeciwiała. Tak jak teraz, gdy na jej życzenie smuga dymu posłusznie ruszyła w kierunku dziupli. Najwyraźniej jej mieszkaniec uznał, że dość tego dobrego i zwiewania nadszedł czas, zostawiając swe skarby do dyspozycji bezczelnego intruza.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |