lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Niles Elmwood · 25-04-2007, 18:21

Hiroshi Sugita

Hiroshi poczuł ból, gdy ostra krawęź kamienia rozcięła jego skórę.
- Krwawe ofiary zastawmy śmiertelnym – pomyślał, gdy zobaczył, że ani jedna kropla krwi nie wypłynęła z rany. – Dziwne obyczaje? -odwrócił wzrok na kobietę leżącą na ziemi. – Jakim prawem ta niewiasta śmie w ten sposób odzywać się do meżczyzny?! – w Hiroshim, aż się zagotowało w środku, lecz jej dziwaczne zachowanie i conajmniej komiczne maniery przypisał obcej kulturze. - Czyżby szok wywołany śmiercią mógł pomieszać jej zmysły? Jacy bogowie? – zapytał siebie wbijając wzrok w nieprzenikniony wilgotny dym. Czuł dotkliwą pustkę wypełniającą jego duszę szczelnie po brzegi. Uczucie samotności dotkliwe ścisnęło jego serce. - Jestem sam. Czy już nigdy nie zobaczę najbliższych? Czy to już tak zawsze będzie? – pytania bez odpowiedzi głębiły się w jego głowie, a niemal namacalne ogołocenie z nadzieji na ukojenie wewnętrzne, przeszywało go całego. Świadomość chaosu i wieczny brak harmonii zaczął rozdzierać go w środku i spawiać niamal fizyczny ból. - Wieczne trwanie w takim stanie? To absurd. Kara i potępienie czy żart bóstw? Miałem duszę za życia więc i bóstwa muszą być po śmierci...

- Wtań kobieto – powiedział smutno ponosząc wzrok ponad głowy wszystkich i obracając głowę nasłuchująć wycia mroźnych podmuchów.
– Nie bój się nie zostaniemy w tym miejscu. – po czym przeniósł wzrok z kłębów mgły na jej nogi, dyndające na przemian w górze. - Zaprawdę intrygujące są ich kobiety! Jeden w ubiorze, drugie w mowie chcą być równe wojownikom! - z podziwem wymieszanym ze zgorszeniem pomyślał Hiroshi patrząc na obie niewiasty.
– Słyszę wołanie, głosy na wietrze, krzyki cierpienia i bólu – Hiroshi powiedział patrząć znowu ponad głową – Słyszycie? - zapytał zastanawiając się czy wszystkie zmysły działają mu poprawnie. Później odwrócił się w stronę Barbarzyńcy i dodał:
- Fryderyk. Pójdźmy za tym wiatrem, w kierunku z którego wieje i niesie te wrzaski – powiedział wzkazując ręką w tajemniczym kierunku. Przyglądając się olbrzymowi, zastanawiałc się czy to dobry plan i czy ślady krwi mają swój koniec czy początek w miejscu, z którego wiatr niósł przerażające jęki i zawodzenia.

25-04-2007, 18:21	#10
Niles Elmwood Reputacja: 0	Hiroshi Sugita Hiroshi poczuł ból, gdy ostra krawęź kamienia rozcięła jego skórę. - Krwawe ofiary zastawmy śmiertelnym – pomyślał, gdy zobaczył, że ani jedna kropla krwi nie wypłynęła z rany. – Dziwne obyczaje? -odwrócił wzrok na kobietę leżącą na ziemi. – Jakim prawem ta niewiasta śmie w ten sposób odzywać się do meżczyzny?! – w Hiroshim, aż się zagotowało w środku, lecz jej dziwaczne zachowanie i conajmniej komiczne maniery przypisał obcej kulturze. - Czyżby szok wywołany śmiercią mógł pomieszać jej zmysły? Jacy bogowie? – zapytał siebie wbijając wzrok w nieprzenikniony wilgotny dym. Czuł dotkliwą pustkę wypełniającą jego duszę szczelnie po brzegi. Uczucie samotności dotkliwe ścisnęło jego serce. - Jestem sam. Czy już nigdy nie zobaczę najbliższych? Czy to już tak zawsze będzie? – pytania bez odpowiedzi głębiły się w jego głowie, a niemal namacalne ogołocenie z nadzieji na ukojenie wewnętrzne, przeszywało go całego. Świadomość chaosu i wieczny brak harmonii zaczął rozdzierać go w środku i spawiać niamal fizyczny ból. - Wieczne trwanie w takim stanie? To absurd. Kara i potępienie czy żart bóstw? Miałem duszę za życia więc i bóstwa muszą być po śmierci... - Wtań kobieto – powiedział smutno ponosząc wzrok ponad głowy wszystkich i obracając głowę nasłuchująć wycia mroźnych podmuchów. – Nie bój się nie zostaniemy w tym miejscu. – po czym przeniósł wzrok z kłębów mgły na jej nogi, dyndające na przemian w górze. - Zaprawdę intrygujące są ich kobiety! Jeden w ubiorze, drugie w mowie chcą być równe wojownikom! - z podziwem wymieszanym ze zgorszeniem pomyślał Hiroshi patrząc na obie niewiasty. – Słyszę wołanie, głosy na wietrze, krzyki cierpienia i bólu – Hiroshi powiedział patrząć znowu ponad głową – Słyszycie? - zapytał zastanawiając się czy wszystkie zmysły działają mu poprawnie. Później odwrócił się w stronę Barbarzyńcy i dodał: - Fryderyk. Pójdźmy za tym wiatrem, w kierunku z którego wieje i niesie te wrzaski – powiedział wzkazując ręką w tajemniczym kierunku. Przyglądając się olbrzymowi, zastanawiałc się czy to dobry plan i czy ślady krwi mają swój koniec czy początek w miejscu, z którego wiatr niósł przerażające jęki i zawodzenia.