- Tenże sam Panie Andrzeju, tenże sam. Franciszek de Saint-Peray herbu Bastet, do usług waszmościów - Zagadnięty przez Pana Błudnickiego uchylił dwornie kapelusza, uśmiechając się szeroko, i kontynuując jazdę u boku towarzyszy ciągnął dalej - Miałem zaszczyt poznać Pana Budziłłę, jak i wielu innych, zacnych kawalerów którzy pod Kumejkami również się bili. Ach, cóż to była za bitwa, kto nie widział ten nie wie. Kozacy bili się jak diabły, powiadam waćpanu. Jedną tylko mam z niej nauczkę, że człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. Celowałem w namiot, który łacno w dymie prochowym wypatrzyć można było, bo kozacy szkarłatną flagę nad nim rozpięli. I przysiąc mogę, że za dużo prochu w kulwerynie było, przestrzelić mi się zdawało. Tymczasem Pan Bóg poszczęścił, i kulę w prochach kozackich umieścił. Niewiele to w bitwie zmieniło, bo zanim jazda tabor rozerwała, siła wtedy ludzi dobrych poległo. - Franciszek pokręcił głową i zamyślił się przez chwilę. Gardło mu spierzchło od tego gadania więc łyk wody z bukłaka pociągnął. Słuchał z uwagą o konotacji Pana Wardaszki, utwierdzając się w przekonaniu, że się nie omylił w jego ocenie. Zacny wydawał się z niego kawaler, choć przez los srodze doświadczony.

Tymczasem rozmyśliwał jednak nad słowami Sehenia, i niespecjalnie mógł uwierzyć w słowa kozaka. Nieco zbyt mało wiedzy kozak miał jak na zaufanego sługę, który po przyjaciół pana swojego był przysłany. Tymczasem jednak Pan Błudnicki bardzo rozsądną przedstawił propozycję, która czasu nieco dawała na dalsze sprawy rozpatrzenie.
- Doskonały pomysł waszmości. Woda mi się w bukłaku kończy, a od tego klimatu suchego gardło moje cierpi. Zalecił mi medykus aby pić często, warto więc się jakieś wino się zaopatrzyć, bo od tej wody to mi się zaraz w żołądku żaby jakieś wylęgną -